คิดแล้วเป็นทุกข์ พึงละได้ด้วยคิดถึงบุญกุศลความดีที่ตนเคยทำไว้ในกาลก่อน ดบ่อยๆ

ความสุขใจนั้นมันคือกระแสที่จิตปรุงแต่งออกมา หาใช่รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะไม่ที่เป็นความสุข

รูปเขาหากเป็นอยู่อย่างนั้น อนิจจังอยู่เช่นนั้น

เสียงเขาหากเป็นอยู่อย่างนั้น อนิจจังอยู่เช่นนั้น

กลิ่นเขาหากเป็นอยู่อย่างนั้น อนิจจังอยู่เช่นนั้น

รสเขาหากเป็นอยู่อย่างนั้น อนิจจังอยู่เช่นนั้น

โผฏฐัพพะเขาหากเป็นอยู่อย่างนั้น อนิจจังอยู่เช่นนั้น

ไม่ปรากฏว่าเขาบอกว่าเขาสุขเขาทุกข์

เขาเป็นเพียงแต่อาการ แต่จิตใจที่ยังมีอวิชชาโมหะความหลงที่ ไม่รู้ตามความเป็นจริง

จึงโง่หลงปรุงแต่งทุกข์เผารนให้เร่าร้อนจิตใจ

แทนที่จะฉลาดปรุงแต่งความสุข ความเย็น ขึ้นมาให้จิตใจนี่เย็น

แต่สุขที่อาศัยรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะนั่นก็เป็นความสุขอีกชนิดหนึ่งเรียกว่า สุขที่อิ่งอาศัยอามิส ต้องคอยประคับประครองให้มีมาให้อายตนะภายใน ประสบ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ 

ผู้ใดอยากพบความเย็นใจ พึงน้อมนำพระธรรม มาปฏิบัติที่จิตใจตน  เรียกว่าละอกุศลธรรมนั่นเองคือการปฏิบัติธรรม

ราคะละได้ด้วยอสุภะ

โทสะละได้ด้วยเมตตา

โมหะละได้ด้วยโยนิโสมนสิการ

คิดแล้วเป็นทุกข์ พึงละได้ด้วยคิดถึงบุญกุศลความดีที่ตนเคยทำไว้ในกาลก่อน คิดบ่อยๆ เมื่อคิดบ่อยๆนั่นแหละคือการพยามใส่เหตุหรือสร้างเหตุให้จิตปรุงแต่งภาวะที่เป็นกุศล ผลคือความสุขเย็นใจ

ถ้าคิดถึงบาปมันทุกข์ ก็คิดถึงการกระทำที่ตนเคยทำบุญกุศลในคราวก่อนกาลก่อนบ่อยๆ นั้นนั่นแลคือการสร้างเหตุให้จิตปรุงแต่งให้เป็นความสุขเย็นใจ

เจริญพร////