จงอย่าทำเล่นกับชีวิต เพราะชีวิตไม่ใช่ของเล่น

จงอย่าทำเล่นกับชีวิต เพราะชีวิตไม่ใช่ของเล่น

ขอให้อ่านสิ่งที่เป็นประโยชย์ต่อท่าน 

คือข้อความด้านล่างนี้อ่านให้จบนะครับ 

"

"คนเป็นอันมากยังไร้จุดหมายที่ถูกต้องที่สุดในชีวิต

ยังมัวใช้ชีวิตปล่อยไปตามเวรตามกรรมอย่างไม่รู้เหตุไม่รู้ผล

ถ้าว่า ได้เกิดมามีรูปร่างกายที่ดี มีใบหน้าที่สวย ยิ้มได้อย่างมั่นใจ

หรือเกิดเป็นชายที่รูปร่างหน้าตาดี หล่อเท่มีฐานะที่ดีมั่น

 ก็คิดกันว่าเป็นความบังเอิญที่โชคดีจริงๆ

ที่เราได้เกิดมามีหน้าตาแบบนี้มีครอบครัวแบบนี้ 

 แต่ความจริงหารู้เหตุรู้ผลไม่ ว่าการได้เกิดมาเป็นมนุษย์นั้นยากสักแค่ไหน 

ต้องเคยทำกุศลกรรม(กรรม แปลว่า การกระทำ)อะไรมาก่อน จึงมีสิทธิ์ในการเกิดในครรณ์

การที่ได้มาซึ่งความเป็นมนุษย์นี้ แสดงว่าต้องเคยทำกรรมด้านกุศลมาก่อน จึงมีสิทธิ์มาเข้าท้องคนได้

หรือเข้าไปสิงอยู่ในอสุจิและไข่ได้

การเกิดเป็นมนุษย์ จะเกิดขึ้นได้ก็เพราะมีจิตวิญญาณมาปฏิสนธิหรือเข้าท้องไปสิงอยู่ในอสุจิและไข่

 แต่ว่าไม่ใช่ว่าวิญญาณทุกดวงจะสามรถเข้าไปปฏิสนธิหรือสิงอยู่ในอสุจิและไข่ได้  

เพราะกฏแห่งกรรมจะอนุญาตเฉพาะจิตวิญญาณที่มีกุศลกรรมบทสิบ หรือมีศีล๕ เท่านั้น

กฏแห่งกรรมจึงจะอนุญาตให้ไปปฏิสนธิในครรณ์สตรีได้ ถ้าหากเอาบุญจากการให้ทานอย่างเดียว 

ไม่เอาบุญจากการรักษาศีลเลย ก็จะไปเข้าท้องสัตว์เดรัจฉานตัวเมียเกิดเป็นลูกของสัตว์เดรัจฉาน 

เช่น พวก สุนัข ไก่ แพะ ลิง มด ยูง แมลงสาบ ช้าง เป็นต้น ในที่นี้ขอยกเอา สุนัข เป็นตัวอย่าง 

สุนัขตัวนี้ ในกาลก่อนเคยได้เกิดเป็นมนุษย์เคยทำทานไว้มาก แต่ไม่รักษาศีลเลยสักข้อ

เมื่อเขาตายแล้วจึงมาเกิดในท้องสุนัขตัวเมีย ซึ่งสุนัขตัวเมียนี้ปกติจะขาดแคลนในเรื่องอาหารมาก 

ต้องขุ้ยหากินตามขยะที่เขาทิ้ง เลี้ยงชีวิตอย่างฟืดเคืองบางวันได้เศษอาหารแต่ก็ไม่อิ่ม บางวันก็ไม่ได้เศษอาหารเลย 

บางวันไปนั้งรอเศษอาหารที่พวกมนุษย์เขาพากันเอามาทิ้ง เขาก็ยังไม่ให้ แต่กลับไล่ให้หนีออกไป

แต่ว่าพอมี จิตวิญญาณเข้ามาปฏิสนธิในท้องแล้ว แม่หมาตัวนี้กลับมีอาหารดีๆกิน ไม่ขาดแคลนเลย

 เพราะมีมนุษย์เอาอาหารปนเศษอาหารมาให้ทุกวัน ในช่วง เช้า เที่ยง เย็น ทุกวัน ตลอดจนลูกในท้องคลอด

คือว่าลูกหมาตัวนี้ ตั้งแต่มาปฏิสนธิอยู่ในท้องแม่หมา ไม่เคยขาดอาหารเลย เพราะแม่หมาไม่ขาดแคลนในเรื่องอาหารนั้นเอง

เพราะมีคนเอามาให้เป็นประจำทุกวัน จนลูกหมาตัวนี้โตขึ้นมาช่วงหนึ่งก็มีคนนำเอาไปเลี้ยง  แม่หมาก็อดๆอยากๆเหมือนเดิม

แต่ลูกหมานั้นถูกลูกเศษฐีนำเอาไปเลี้ยงจึงไม่ขาดแคลนเกี่ยวกับเรื่อง โภคทรัพย์ อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่ที่อาศัย

คือ โภคทรัพย์ของสัตว์เดรัจฉานก็คืออาหารและที่อยู่นั่นเอง ปัจจุบันนี้มีชุดหมาให้หมาใส่ด้วย มีโบว์ผูกหูให้หมาด้วย 

มีบ้านหลังเล็กๆแต่ไม่ใช่กรงให้อยู่ด้วย และอื่นๆอีก สารพัดเลยถ้าจะตามรู้เรื่องพวกหมา

ที่เป็นอยู่สบาย เพราะบุญเก่าจากการให้ทานค้ำชูล่อเลี้ยงไว้

อันนี้ก็คือ ให้ทานมาก แต่ไม่รักษาศีลเลย   แม้ประมาณน้อยก็ไม่รักษาเลยศีล  

ใครเคยเห็นหมาในบ้านคนรวยที่เจ้าของเลี้ยงดีๆบ้าง กรรมเก่าของหมาตัวนั้นก็ลักษณะนี้แหละครับ

 อยากไปเกิดเป็นเดรัจฉานแล้วไม่ขาดแคลนโภคทรัพย์นี้คือหนึ่งในหนทางที่จะทำให้เข้าถึง

และคนที่แย่กว่าหมาตัวนี้ก็คงจะมีก็มีมาก คือบุญจากการให้ทานก็ไม่ทำ บุญจากการรักษาศีลก็ไม่ทำ จะมีวิบากอย่างไร 

คุณเดินไปตามถนนก็คงจะเคยเห็นพวกหมาจรจัดหมาขี้เลือน เป็นตุ่มเป็นหมัด ผอมแห้ง อดๆอยากๆ 

ซอกหากินตามถังขยะเน่าไม่มีอันจะกิน เป็นต้น ซึ่งแตกต่างกับหมาที่มีเจ้าของเลี้ยงให้สบาย

 มีอาหารอันเลิศรสให้กิน มีชุดหมาอันแสนอบอุ่นให้ใส่ ในบ้านที่แสนน่าอยู่

นี่ก็คือผลของการ ไม่ทำทานเลยไม่รักษาศีลเลยไม่เจริญจิตภาวนาเลย

  ดังนั้นเราควรจะทำ ๓ อย่างนี้ให้ครบ แม้ทำนิดหน่อยก็ยังดี แม้ทำพอประมาณก็ยังดี 

ถ้าในภพหน้าเรากลัวยากจนขาดแคลน เราต้องทำทานน่ะ

ถ้าในภพหน้าเรากลัวว่าจะไม่ได้ร่างกายแบบอัตตาภาพมนุษย์นี้อีก เราต้องหาเวลารักษาศีลให้ได้ 

(ตัวอย่างคนในสมัยพุทธกาลฆราวาสเขาจะสมาทานรักษาศีล๕ในเฉพาะวันพระ นี่ก็คือเขาเตรียมกายในชาติหน้าไว้) 

(และอีกพวกจะสมาทานรักษาศีล ๘ ในวันหนึ่งและคืนหนึ่ง ) ดังนั้นเราควรหาเวลารักษาศีลและเจริญจิตภาวนาเพื่อประโยชน์ของเราเอง

ก็คือสรุปว่า จะมาเกิดเป็นมนุษย์ได้ จะต้องเป็นจิตวิญญาณที่เคยทำบุญด้วยการรักษาศีล๕ ศีล๘ ได้ครบทุกข้อมาก่อน จึงมาบังเกิดเป็นมนุษย์ได้

ดังที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ภิกษุทั้งหลาย !  บุญกิริยาวัตถุ ๓ ประการนี้  ๓ ประการ อย่างไรเล่า ? คือ 

(๑) บุญกิริยาวัตถุสำเร็จด้วยทาน  

(๒) บุญกิริยาวัตถุสำเร็จด้วยศีล  

(๓) บุญกิริยาวัตถุสำเร็จด้วยภาวนา 

ภิกษุทั้งหลาย !  บุคคลบางคนในโลกนี้ ทำบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยทานนิดหน่อย ทำบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยศีลนิดหน่อย ไม่เจริญบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยภาวนาเลย เมื่อตายไป เขาย่อมเข้าถึงความเป็นผู้มีส่วนชั่วในมนุษย์. 

อธิบายว่า (คำว่า "ส่วนชั่ว" นี้  คือ ๒ นัยยะความหมายนี้ คือ 

 ๑.  บุคคลบางคนในโลกนี้

บังเกิดในสกุลต่ำ คือ สกุลจัณฑาล สกุลคนเป่าปี่ (ขอทาน)สกุลนายพรานป่า สกุลช่างรถ

หรือสกุลกุลีเทหยากเยื่อ ซึ่งเป็นสกุลที่ยากจน มีข้าวน้ำโภชนาหารน้อย มีความเป็นไปฝืดเคือง

มีของกินและเครื่องนุ่งห่มหาได้โดยฝืดเคือง และเขาเป็นคนมีผิวพรรณหม่นหมองไม่น่าดู ต่ำเตี้ย

มากด้วยความป่วยไข้ เป็นคนบอด เป็นคนง่อย เป็นคนกระจอก หรือเป็นโรคอัมพาตหาข้าวน้ำ ผ้า ยาน ดอกไม้ ของหอม เครื่องลูบไล้ ที่นอน ที่พัก และเครื่องตามประทีป

ไม่ได้

เมื่อมาเกิดเป็นมนุษย์ เขาย่อมเป็นผู้ขาดแคลนในเรื่องเกี่ยวกับพวก อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม  โภคทรัพย์  เงินทอง  เป็นต้น ถ้าพูดภาษาชาวบ้านเราก็คือ เขามีไม่พอใช้จ่ายเลี้ยงปากเลี้ยงท้องทำนุ้นทำนี้นั้นเอง  นี่ก็เพราะวิบาก(ผล)ของการให้ทานนิดหน่อย

๒. เมื่อมาเกิดเป็นมนุษย์ เขาย่อมเป็นผู้มีรูปร่างหน้าตาที่ทราม มีผิวพรรณที่ไม่ดี ไม่น่าดู ไม่น่าชม ถ้าพูดเป็นภาษาชาวบ้านก็คือ ร่างกายไม่สมส่วน แขนไม่เท่ากัน ขาไม่เม่ากัน นิ้วด้วน ขาบิดแขนเบี้ยว ตาเหล่ ตาเข๋ ปากแหว่ง มีปานดำใหญ่บนใบ้หน้า มีหน้าอับปลักษณะ มีผมหยิกเหมือนยักษิณี หน้าก็ไม่สวย หรือถ้าเป็นชายก็ไม่หล่อและขี้เหล่มาก หรือพิการส่วนใดส่วนหนึ่ง เป็นต้น นี่ก็เพราะวิบากของการรักษาศีลนิดหน่อย)  

ภิกษุทั้งหลาย !  บุคคลบางคนในโลกนี้ ทำบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยทานพอประมาณ ทำบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยศีลพอประมาณ ไม่เจริญบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยภาวนาเลย เมื่อตายไป เขาย่อมเข้าถึงความเป็นผู้มีส่วนดีในมนุษย์.

อธิบายว่า (คำว่า "ส่วนดี" นี้ คือ ๒ นัยยะความหมายนี้ คือ)

๑.เมื่อเกิดมาเป็นมนุษย์ เขาย่อมเป็นผู้ ปานกลาง ในเรื่องเกี่ยวกับพวก อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม  โภคทรัพย์  เงินทอง  เป็นต้น ถ้าพูดภาษาชาวบ้านเราก็คือ เขามีพอใช้จ่ายเลี้ยงปากเลี้ยงท้องทำนุ้นทำนี้นั้นเอง สรุปก็คือ ไม่จน และไม่รวยถึงขั้นเป็นมหาเศษฐี  นี่ก็เพราะวิบากของการให้ทานพอประมาณ

๒.เมื่อมาเกิดเป็นมนุษย์ เขาย่อมมีรูปร่างที่สมส่วนดีแบบปานกลาง มีหน้าตาที่งามแบบปานกลาง มีผิวพรรณดีแบบปานกลาง ถ้าเป็นชายก็หล่อแบบปานกลาง ผิวพรรณดีแบบปานกลาง ถ้าเป็นหญิงก็สวยก็งามแบบปานกลาง มีผิวพรรณดีแบบปานกลาง ถ้าพูดภาษาชาวบ้านเราก็คือ ถ้าเป็นชายก็ไม่ขี้เหล่และไม่หล่อมาก ถ้าเป็นหญิงก็ไม่ขี้เหล่และไม่สวยมาก เป็นต้น  นี่ก็เพราะวิบากของการรักษาศีลพอประมาณ)

ภิกษุทั้งหลาย !  บุคคลบางคนในโลกนี้ ทำบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยทานมีประมาณยิ่ง ทำบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยศีลมีประมาณยิ่ง ไม่เจริญบุญกิริยาวัตถุที่สำเร็จด้วยภาวนาเลย เมื่อตายไป 

เขาย่อมเข้าถึงสวรรค์(ชั้นใดชั้นหนึ่ง) ๑ คือจาตุมหาราชิกา และเขาย่อมมีอำนาจเหนือพวกเทวดาเหล่าจาตุมหาราชิกาโดยฐานะ ๑๐ ประการ คือ อายุทิพย์ วรรณทิพย์ สุขทิพย์ ยศทิพย์ อธิปไตยทิพย์ รูปทิพย์ เสียงทิพย์ กลิ่นทิพย์ รสทิพย์ โผฏฐัพพทิพย์(สัมผัสที่เป็นทิพย์ )

เขาย่อมเข้าถึงสวรรค์ชั้น๒ คือดาวดึงส์ และเขาย่อมมีอำนาจเหนือพวกเทวดาเหล่าดาวดึงส์โดยฐานะ ๑๐ ประการ คือ อายุทิพย์ วรรณทิพย์ สุขทิพย์ ยศทิพย์ อธิปไตยทิพย์ รูปทิพย์ เสียงทิพย์ กลิ่นทิพย์ รสทิพย์ โผฏฐัพพทิพย์(สัมผัสที่เป็นทิพย์ )

เขาย่อมเข้าถึงสวรรค์ชั้น๓ คือยามา. และเขาย่อมมีอำนาจเหนือพวกเทวดาเหล่ายามาโดยฐานะ ๑๐ ประการ คือ อายุทิพย์ วรรณทิพย์ สุขทิพย์ ยศทิพย์ อธิปไตยทิพย์ รูปทิพย์ เสียงทิพย์ กลิ่นทิพย์ รสทิพย์ โผฏฐัพพทิพย์(สัมผัสที่เป็นทิพย์ )

เขาย่อมเข้าถึงสวรรค์ชั้น๔ คือดุสิต. และเขาย่อมมีอำนาจเหนือพวกเทวดาเหล่าดุสิตโดยฐานะ ๑๐ ประการ คือ อายุทิพย์ วรรณทิพย์ สุขทิพย์ ยศทิพย์ อธิปไตยทิพย์ รูปทิพย์ เสียงทิพย์ กลิ่นทิพย์ รสทิพย์ โผฏฐัพพทิพย์(สัมผัสที่เป็นทิพย์ )

เขาย่อมเข้าถึงสวรรค์ชั้น๕ คือนิมมานรดี. และเขาย่อมมีอำนาจเหนือพวกเทวดาเหล่านิมมานรดีโดยฐานะ ๑๐ ประการ คือ อายุทิพย์ วรรณทิพย์ สุขทิพย์ ยศทิพย์ อธิปไตยทิพย์ รูปทิพย์ เสียงทิพย์ กลิ่นทิพย์ รสทิพย์ โผฏฐัพพทิพย์(สัมผัสที่เป็นทิพย์ )

เขาย่อมเข้าถึงสวรรค์ชั้น๖ คือปรนิมมิตวสวัตตี. และเขาย่อมมีอำนาจเหนือพวกเทวดาเหล่าปรนิมมิตวสวัตตีโดยฐานะ ๑๐ ประการ คือ อายุทิพย์ วรรณทิพย์ สุขทิพย์ ยศทิพย์ อธิปไตยทิพย์ รูปทิพย์ เสียงทิพย์ กลิ่นทิพย์ รสทิพย์ โผฏฐัพพทิพย์(สัมผัสที่เป็นทิพย์ )

(และเมื่อหมดอายุไข ตาย(จุติ)จากความเป็นเทวดา ถ้ามาเกิดเป็นมนุษย์ เขาย่อมเป็นผู้มีความไม่ลำบากในเรื่องเกี่ยวกับพวก อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม  โภคทรัพย์  เงินทอง  เป็นต้น ถ้าพูดภาษาชาวบ้านเราก็คือ ไม่จน ไม่ปานกลาง แต่มีมากมายมหาศาลเลย  นี่ก็เพราะวิบากของการให้ทานมีประมาณยิ่ง

และทางด้านร่างกาย ย่อมสมบูรณ์ ย่อมสมส่วนทุกประการ ถ้าเป็นชายก็หล่อมากหล่อยิ่งนัก ถ้าเป็นหญิงก็สวยก็งามมากยิ่งนัก)

ส่วนมาก เราจะเห็นหรือรู้ได้เลยว่า คนที่มีหน้าตาไม่ดี มีมากกว่า คนที่มีหน้าตาดี 

ก็เพราะมนุษย์ส่วนมาก ไม่มีศีลไม่มีธรรม 

คิดจะสร้างบาปด้วยกายก็ทำ คือ ฆ่า ลัก ข่มขืนกรรมสิทธ์ของผู้อื่น(คือพ่อแม่) 

คิดจะสร้างบาปด้วยวาจาก็พูด คือ พูดโกหก พูดยุให้คนแตกกันทะเลาะกัน พูดคำหยาบเสียดแทงทำร้ายจิตใจผู้อื่น 

พูดเพ้อเจ้อมั่วไร่สาระไม่มีประโยชน์ทำให้คนอื่นเสียเวลาฟัง  พูดคำที่ไร้ประโยชน์ได้ทั้งวัน เป็นต้น

คิดจะสร้างบาปด้วยใจก็ทำ คือ ลโมบโลภมากอยากจะขโมยของๆผู้อื่น อาฆาตพยาบาทจองเวรผู้อื่น  มิจฉาทิฏฐิเห็นธรรมผิดเข้าใจธรรมที่ผิด

ส่วนมาก เราจะเห็นหรือรู้ได้เลยว่า คนจนนั้น มีมากกว่า คนรวย

ก็เพราะมนุษย์ส่วนมาก มีความตระหนี่ไม่ชอบให้ทาน เห็นแก่ตัวไม่อยากให้ทานเอื่อเฟือเพือแผ่ใคร เน้นเอาอย่างเดียวเน้นรับอย่างเดียว ไม่เน้นให้ไม่เน้นสละออกไปเพื่อทาน

ส่วนมาก เราจะเห็น คนโง่ไร้ปัญญา มีมากกว่า คนที่ฉลาดมีปัญญา

ก็เพราะมนุษย์ส่วนมาก มีความความเกียจคร้านไม่สนใจไฝ่ศึกหาความรู้ทั้งจากการอ่านและการฟังและการถาม ไม่กระตือรือร้นในการที่จะอ่านและการฟังและการถาม กับทั้งไม่ชอบบอกความรู้ที่ตนมีให้คนอื่นได้รู้ตาม และยังมีกรรมที่ ไปขัดขวางผู้อื่นด้วยกายด้วยวาจาไม่ให้เขาได้ศึกษาหาความรู้  ทางกาย  เช่น พวกโจรใต้ไปเผาโรงเรียนไม่ให้เด็กๆได้เรียนหนังสือเลย หรือไปยิงครู ยิงผู้ที่มีหน้าที่ให้ความรู้

ทางวาจา เช่น ไปพูดเยาะเย้ยเพื่อนที่ทำแบบฝึกหัดผิด หรือพูดเยาะเย้ยเพื่อนที่สอบตก จนเขาหมดกำลังใจ ถอดใจ ขอยอมโง่ไม่เรียนแล้วลาออกไปเลย ทำให้เขาไม่ได้พัฒนาให้มีความรู้เลย เป็นต้น  

ดังเราจะเห็นส่วนมาก เรามักจะพูดให้เพื่อนว่า ไอ้โง่ ไอ้ปรึก ไอ้ความรู้ห่างอึง เจตนาเหยีดหยามหรือไม่ก็ตาม พอเข้าหูเพื่อนแล้ว เพื่อนเขาท่อใจเศร้าใจนั่นแหละ เป็นกรรมแล้ว เมือมีกรรมก็จะมีวิบาก(คือผล)ของการพูดไม่ดี ตามให้ผล บางที่อาจให้ผลในชาตินี้เลย หรือให้ผลในชาติหน้า หรือให้ผลในชาติถัดๆไป นี้คือหลักการหรือเงือนไขในการให้ผลของกรรม จะมีแค่ ๓ เงือนไขนี้

ดังนั้น จงพูดแต่วาจาที่ดี ทำแต่สิ่งที่ดี 

และอย่าลืมด้านกุศล จงทำทานไปเถิด บุญที่เกิดจากการให้ทาน ย่อมเกิดขึ้นแน่นอน แต่มันจะให้ผลใน๓ข้อนี้

๑ให้ผลในปัจจุบันแบบทันตาเห็นเลย

๒ให้ผลในภพชาติหน้า

๓และให้ผลในภพชาติถัดๆไปอีก

ผู้ที่ทำทานแล้ว ผลแห่งทานให้ผลสนองคืนในชาตินี้ทันตาเห็นเต็มๆเลย ส่วนมากเกิดจากการให้ทานกับพระอริยะเจ้า คือ พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์ 

ท่านเหล่านี้ถ้าเป็นพระก็มุ่งภาวนาตัดกิเลสอย่างเดียว ไม่มีเพลิดเพลินจมไปกับเรื่องทางโลกหรอก

ส่วนมากท่านจะบำเพ็ญภาวนาอยู่ในป่า 

เหมือนหลวงปู่มั่น หลวงปู่ขาว หลวงพ่อชา เป็นต้น

การรักษาศีลก็เช่นเดียวกัน เราต้องรักษา บุญที่เกิดจากการรักษาศีลก็ให้ผลในเงื่อนไข ๓ ข้อดังกล่าวเช่นกัน

บางคนหน้าตาไม่ค่อยดีลองรักษาศีล จิตใจมันก็พลอยดีไปด้วย บุญให้ผลในปัจจุบัน คือรูปร่างหน้าตาผิวพรรณสว่างดีขึ้น เปร่งปรั่งมีน้ำมีนวล

อันนี้คือบุญมีส่วนในการให้ผลในปัจจุบัน และจะให้ผลในชาติหน้าอีก ไม่ใช่ให้ผลในชาตินี้แล้วจบ

แต่ว่าชาตินี้อาจจะไม่พลิกแบบว่า หน้าแบบตุ๊กกี้หรือหน้าแบบหม่ำ พลิกไปเป็น หน้าสวยแบบนางเอกละคร หรือพระเอกละครหน้าหล่อ เลย

แต่ว่า จะรู้สึกในปัจจุบันได้เองว่า ผิวหน้าผิวกายเปลี่ยนไปในทางดีขึ้น ผิวพรรณเปลี่ยนไปในทางดีขึ้น และสังเกตดูว่า จะมีคนอื่นมาก็ทักว่าหน้าตาผิวพรรณเปลี่ยนไปในทางดี อันนี้คือชาติปัจจุบันที่ประจักษ์กับอานิงค์ของศีล ส่วนชาติหน้าก็จะสวยแน่นอนหรือหล่อแน่นอนตามที่พระพุทธเจ้าตรัสรับรองไว้

"บุคคลที่รักษาศีลชื่อว่า เป็นผู้มีอภัยทาน ผู้ที่มีอภัยทานย่อมไม่มักโกธร  เหมือนนาง สิริมหามายา ที่เป็นผู้งดงามมากเพราะเป็นผู้มีศีล๕บริสุทธิ์มาแต่เดิมแล้ว" อันนี้คือธรรมะที่อนุโลมอรรถ ถ้าไปค้นในพระไตรปิฏกอักษรจะไม่เจออักษรนี้

ว่าด้วยการภาวนา

การภาวนา (หรือคำว่า "ภาวนา" มาจากภาษาบาลี ซึ่งเมื่อแปลเป็นไทย จะมีความหมายว่า "พัฒนา") 

เมื่อนำคำว่า"ภาวนา"มารวมกับคำว่า "จิต" ก็จะได้คำใหม่ออกมาว่า "จิตตะภาวนา" ซึ่งแปลว่า พัฒนาจิต อบรมจิตให้สูงขึ้น ฝึกจิตให้อยู่เหนือกิเลส เป็นต้น)

เรามักจะได้ยินพระท่านเทศว่า "วันนีจะมาสอนเรื่องการ"เจริญจิตภาวนา" ก็คือมาพัฒนา ยกระดับจิตหรืออบรมจิตให้สูงขึ้น ให้อยู่เหนือกิเลส จนหลุดพ้นจากกิเลสที่เป็นเหตุทำใจให้เศร้าหมองเป็นทุกข์ นั้นเอง

จากการรู้สภาวะอารมณ์จาก ๖ ช่องทางนี้ แล้วทำยังไงจึงจะไม่มีทุกข์ หรือเมื่อทุกข์เกิดขึ้นแล้วจะทำยังไงกับมัน

6 ทางนี้ก็คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

๑.เมื่อตาได้เห็นรูปภาพต่างๆทั้งหลายแล้ว เช่น จะทำอย่างไร ใจจึงจะไม่มีความทุกข์เพราะการเห็น ..!

๒.เมื่อหูได้ยินเสียงต่างๆทั้งหลายแล้ว จะทำอย่างไร ใจจึงจะไม่ความทุกข์เพราะเหตุว่าได้ยินเสียง ..!

๓.เมื่อจมูกได้รู้กลิ่นต่างๆทั้งหลายแล้ว จะทำอย่างไร ใจจึงจะไม่มีความทุกข์เพราะได้รุ้กลิ่น ..!

๔.เมื่อลิ้นได้รับรู้รสชาติต่างๆทั้งหลายแล้ว  จะทำอย่างไร ใจจึงจะไม่มีความทุกข์เพราะได้รู้กลิ่น ..!

๕.เมื่อกายถูกต้องสัมผัสสิ่งต่างๆทั้งหลายแล้ว จะทำอย่างไร ใจจึงจะไม่มีความทุกข์ เพราะเหตุว่าถูกต้องกับสัมผัสทางกายทั้งหลาย ..!

และเมื่อใจถูกต้องกับควาทุกข์แล้ว ทำอย่างไร ทุกข์จึงจะเคลือนหายไปจากใจได้ใว ทุกข์จึงจะแปรปรวนดับหายไปอย่างใว ..?

"ผมจะไม่ตอบว่า ต้องภาวนาทำเหมือนผมนะ ต้องปฏิบัติเหมือนผมนะ  ทุกข์จึงจะดับออกไปจากใจได้ใว วิธีอื่นอื่นอย่าไปทำ"  ไม่เลย..ผมจะไม่ตอบแบบนี้

 เพราะอะไร ก็เพราะแต่ละคนนั้นมีจริตนิสัยหรืออุปนิสัยวาสนาบารมีไม่เหมือนกัน วิธีภาวนาจึงต้องต่างกันออกไปตามความถนัดของจิต

สำหรับผมกรรมฐานที่ถนัดกับจิต ก็คือการ กำหนดรู้เวทนา รู้สุข รู้ทุกข์  ที่มันขยันมาให้รู้ขยันมาให้ดู แล้วทุกข์มันก็ค่อยๆแปรปรวนหายไป กลายเป็นความว่างให้รู้แทน 

จากนั้นความว่างก็หายไป สลับกันไปสลับกันมาไม่แน่ไม่นอนของมัน  สุขก็ขยันมาให้รู้ขยันมาให้ดู แล้วสุขมันก็ค่อยๆแปรปรวนหายไป กลายเป็นความว่างให้รู้แทน 

จากนั้นความว่างก็หายไป สลับกันไปสลับกันมาไม่แน่ไม่นอนของมัน ก็เท่านี้แหละครับง่ายๆ แต่เมื่อภาวนาไปเรื่อยๆจะมีความเข้าใจถูกต้องว่า

มันกับเราคนละอันกัน ความทุกข์ทางกายเป็นสิ่งที่ถูกรู้ ส่วนเราเป็นจิตผู้รู้ อยู่คนละฝั่งกับมันเลย

มันกับเราคนละอันกัน ความสุขทางกายเป็นสิ่งที่ถูกรู้ ส่วนเราเป็นจิตผู้รู้ อยู่คนละฝั่งกับมันเลย

มันกับเราคนละอันกัน ความสุขที่มาให้เห็นทางใจ ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกจิตรู้ ส่วนเราเป็นจิตผู้รู้ อยู่คนละฝั่งกับมันเลย

มันกับเราคนละอันกัน ความทุกข์ที่มาให้เห็นทางใจ ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกรู้ ส่วนเราเป็นจิตผู้รู้หรือผู้เห็น อยู่คนละฝั่งกับมันเลย

ทั้งสุขและทุกข์ถ้าจะเปรียบเทียบ มันก็เหมือนงูเห่าตัวหนึ่งนั่นแหละ

ส่วนห่างคือสุข  ส่วนหัวคือทุกข์

ถ้าจิตไปยึด( สิ่งที่ถูกรู้ คือ ความสุขว่าเป็นจิตเสียแล้ว เขาย่อมไม่หลุดพ้นไปจากตัวงูทั้งตัวได้

ถ้าจิตไปยึด(สิ่งที่ถูกรู้ คือ ความทุกข์ว่าเป็นจิตเสียแล้วเขาย่อมไม่หลุดพ้นจากตัวงูทั้งตัวได้

ทั้งสุขและทุกข์ถ้าจะเปรียบเทียบ มันก็เหมือนงูเห่าตัวหนึ่งนั่นแหละ

ได้ยินเสียงเขาด่า เขานินทา มีความทุกข์เกิดขึ้นมาให้รู้ แต่เขากลับไปยึดความทุกข์ ซึ่งทั้งๆที่ความทุกข์มันไม่ใช่อันเดียวกันกับจิตเลย 

ผู้ที่ไปยึด ..โง่ฉิบหาย..เลยวะ..โง่ระดับมหาโง่.. (ซึ่งผมว่าให้ตนเอง แม้ผมเองตอนที่ยังไม่มีใครสอนภาวนา ก็ยึดหมดทั้งสุขทั้งทุกข์ว่าคืออันเดียวกันกับเรา

  แต่เมื่อได้ฟังธรรมะสอนเจริญจิตภาวนาของจริงซึ่งอยู่ใน แผ่นนี้โฟรเดอรที่ 5 และอยู่ในแผ่นที่ ๒ ทั้งหมด จึงหายโง่ไปเปราะหนึ่ง :) )

ถ้าจิตเราอยู่ใต้กิเลส ความทุกข์เพราะคำด่าเพราะคำนินนาก็จะเกิดขึ้น

ส่วนผู้ใดอบรมจิตให้พยามยามอยู่เหนือกิเลสอยู่เหนือความสุขเหนือความทุกข์ 

แม้รถสุขมาก็ไม่เพลินหลงเข้าไปนั่ง จนมันขับหนีไปเอง เพราะเราไม่ขึ้นนั่นเอง

แม้รถทุกข์มาก็ไม่เพลิดเพลินหลงเข้าไปนั่ง จนมันขับหนีไปเอง เพราะเราไม่ขึ้นนั่นเอง

อันนี้คืออุปมาให้เห็นสภาวะทุกข์ ซึ่งไม่ใช่เรา แต่เป็นสิ่งที่ถูกเรารู้

ผลของการภาวนาได้ระยะหนึ่ง แม้เขาด่าเขานินทาก็ไม่โกธรและไม่ทุกข์ แต่กลับมีเมตตาสงสารตอบคืน 

และอีกอย่างการโกธรนั้นไม่ดีเลย

เพราะตอนนั้นคนที่ด่ากำลังโกธรถ้าตายตอนนั้นเกิดต่อในนรกแน่นอน เพราะตายในอารมณ์ใดจะเกิดในอารมณ์นั้นต่อ ความโกธรเป็นอารมณ์ของเหล่าสัตว์นรก

เราอย่าสร้างอย่าเอามาประพฤติเลย

อารมณ์เย็นใจเบิกบานใจ เป็นอารมณ์ของเหล่าเทวดา

ถ้าตายตอนนี้ก็เกิดต่อเป็นเทวดาเลย นี่ก็เพราะตายอยู่ในอารมณ์ที่เป็นกุศลนั้นเองจึงได้เป็นเทวดา

ถ้าตายอยู่ในอารมณ์อกุศล อารมณ์โกธรคืออกุศลถ้าตายตอนมีอารณ์นี้จะผุดเกิดในนรก โดยไม่ต้องมีทหารในเมืองนรกมานำตัวไปเลย

อารมณ์อกุศลคือความโลภ ถ้าตายตอนมีความโลภจะเกิดเป็นเปตร เช่นใกล้จะตายยังห่วงทรัพย์สิน ห่วงนา ห่วงรถ นี่คืออาการที่ใจโหยหวนมีความต้องการ ก็เกิดเป็นเปตร 

สมัยก่อนในพุทธกาล จะเรียกว่าเปตร แต่ปัจจุบันนี้คนไทยเรียกว่า ผี นั้นเอง ซึ่งก็ไม่ต่างกันในสิ่งที่ถูกเรียก

 เช่น ฝรั่งเรียก "water" คนไทยเรียก "น้ำ"  เป็นต้น

ฉะนั้น สภาวะอารมณ์ใดๆก็ตามที่เป็นสุขหรือเป็นทุกข์ เมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว เราต้องมีสติกำหนดรู้มัน โดยการทำในใจว่า "มันเป็นสิ่งที่ถูกรู้ถูกดู"

อารมณ์เป็นสุข มันเป็นสิ่งที่ถูกจิตดูถูกจิตรู้

อารมณ์ที่เป็นทุกข์ มันก็เป็นสิ่งที่ถูกจิตดูถูกจิตรู้

อารมณ์ทั้งหลายทั้งปวงที่จะมาให้รู้ในอนาคตก็ไม่เที่ยง แม้อารมณ์ทั้งหลายทั้งปวงที่ปรากฏให้รู้ ณ ปัจจุบันก็ไม่เที่ยง

และเมื่อเราเจริญจิตภาวนาแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า จิตจะบรรลุ ๔ ขั้นนี้

จิตจะบรรลุขั้นที่๑ เป็นจิตแบบโสดาบัน (เราจะกลายเป็นบุคคลที่ รอดพ้นจากอบายภูมิ๔ได้อย่างถาวร คือพ้นแล้วจากการที่ต้องไปเป็นเปตร พ้นแล้วจากการที่ต้องไปเป็นเดรัจฉาน พ้นแล้วจากการที่ต้องไปเป็นอสูรกาย  ภพที่จะต้องเกิดก็จะมีแค่ สวรรค์ และโลกมนุษย์ เท่านั้น  ก็ถือว่าเป็นผู้ประสบความสำเร็จทางจิตในขั้นต้น รอดพ้นจากขุมนรกอบายได้อย่างถาวร ไม่มีสิทธิไปปฏิสนธิในนรก ไปเกิดในนรกไม่ได้เลย แม้เปตร เดรัจฉาน อสูร ก็ในทำเดียวกันไม่มีสิทธตีตั๋วไป)

จิตจะบรรลุขั้นที่๒ เป็นจิตแบบกสกิทาคามี (รอดพ้นจาก อบายภูมิ๔ เหมือนกัน  ภพที่เกิด เกิดในเทวโลก และมนุษย์โลก เท่านั้น

จิตจะบรรลุขั้นที่๓ เป็นจิตแบบอนาคามี (รอดพ้นจาก อบายภูมิ ๔ เหมือนกัน ภพที่เกิด เกิดในพรมโลกเท่านั้น )

จิตจะบรรลุขั้นที่๔ เป็นจิตแบบอรหันต์ ( รอดพ้นจาก อบายภูมิ ๔ เหมือนกัน และกระผมขอไม่อธิบาย สภาวะของอรหันต์ สภาะวะของนิพพาน เพราะกลัวอธิบายผิด อธิบายผิดแล้วเดี๋ยวคนจะไม่อยากบรรลุอรหันต์ ไม่อยากปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นจากทุกข์ เพราะคิดว่า พระอรหันต์ท่านตายแล้วสูญ นิพพานแล้วสุญ ทั้งๆที่พระพุทธเจ้าไม่ได้ตรัสไว้อย่างนั้นเลย

แต่ท่านตรัสว่า "ดูกรภิกษุทั้งหลาย นิพพานธาตุ ๒ ประการนี้ ๒ ประการเป็นไฉน

 คือ ๑. สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ   ๒. อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สอุปาทิเสสนิพพานธาตุเป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นพระอรหันตขีณาสพ 

อยู่จบพรหมจรรย์ ทำกิจที่ควรทำเสร็จแล้ว ปลงภาระลงได้แล้ว มีประโยชน์ของตนอันบรรลุแล้ว 

มีสังโยชน์ในภพนี้สิ้นรอบแล้ว หลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ ภิกษุนั้นย่อมเสวยอารมณ์ทั้งที่พึงใจและไม่พึงใจ 

ยังเสวยสุขและทุกข์อยู่ เพราะความที่อินทรีย์ ๕ เหล่าใดเป็นธรรมชาติไม่บุบสลาย อินทรีย์ ๕ (ตา หู จมูก ลิ้น กาย ) เหล่านั้นของเธอยังตั้งอยู่นั่นเทียว

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความสิ้นไปแห่งราคะ ความสิ้นไปแห่งโทสะ ความสิ้นไปแห่งโมหะ ของภิกษุนั้น 

นี้เราเรียกว่า สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความสิ้นไปแห่งราคะ ความสิ้นไปแห่งโทสะ ความสิ้นไปแห่งโมหะ ของภิกษุนั้น 

นี้เราเรียกว่า สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็อนุปาทิเสสนิพพานธาตุเป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นพระอรหันตขีณาสพ อยู่จบพรหมจรรย์ ทำกิจที่ควรทำเสร็จแล้ว ปลงภาระลงได้แล้ว มีประโยชน์ของตนอันบรรลุแล้ว มีสังโยชน์ในภพสิ้นรอบแล้ว หลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ เวทนาทั้งปวงในอัตภาพนี้แหละของภิกษุนั้นเป็นธรรมชาติอันกิเลสทั้งหลายมีตัณหาเป็นต้นให้เพลิดเพลิน มิได้แล้ว จักเย็น

ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เราเรียกว่า อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย นิพพานธาตุ ๒ ประการนี้แล

(ธาตุสูตร พระไตรปิฎก ฉบับหลวง ๒๕/๒๒๒/๑๙๒)

นิพพานธาตุ ๒

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนแม่น้ำบางสายในโลกที่ไหลไป ย่อมไปรวมยังมหาสมุทร และสายฝนยังตกลงมาจากอากาศ ความพร่องหรือความเต็มของมหาสมุทรย่อมไม่ปรากฏเพราะเหตุนั้น  ภิกษุจำนวนมากก็เหมือนกัน ถ้าแม้ยังปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ ความพร่องหรือความเต็มของนิพพานธาตุย่อมไม่ปรากฏ เพราะเหตุนั้น แม้นี้ก็เป็นความอัศจรรย์

(พระไตรปิฎก ฉบับหลวง ๗/๔๖๑/๑๘๔)

นิพพานก็มีความหมายดังที่พระพุทธเจ้าตรัสอย่างนี้แล

และอยากฝากไว้

การภาวนาทำได้ทุกเวลาไม่ขึ้นอยู่กับกาลกับเวลา เวลาใดก็ได้ที่เราสามารถมีสติรู้กายมีสติรู้ใจตนเองได้ เวลานั้นแหละคือเวลาภาวนา ยกเว้นตอนขับรถ ตอนฟังเสียงครูสอนหนังสือ

และในระยะเวลาที่เป็นมนุษย์ที่เหลืออยู่นี้ เราควรจะเปลี่ยนจุดหมายทางใจใหม่เสีย จากที่คิดว่า 

จะใช้ชีวิตนี้ทั้งชีวิต ทำงานหาเงินหาทองมาใช้เลี้ยงชีพและครอบครัว และรวบรวมสะสมไว้มากๆ แล้วก็ทำพินัยกรรมแบ่งโภคทรัพย์

 เมื่อยามสิ้นลมหายใจแล้วก็ให้ตกเป็นของลูกของหลานไป ส่วนเราก็ตายไปแบบ ขาดทานศีลภาวนา มันคุ้มหรือไม่

ที่เราไม่แสวงหาประโยชน์ภายในของตนเลย ไม่คุ้มเลย เกิดมาทำงานเหนื่อยแทบเลือดตากระเด็นเพื่อแลกกับโภคทรัพย์ 

จนชีวิตดำเนินมาถึงบั้นปลาย หนังก็เหี้ยว ฟังธรรมะก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง เงอะๆงะๆ  พึ่งจะหวนมาทานศีลภาวนา ผมว่าไม่คุ้มเท่าไร่เลยฮะ

ทางที่ดีถ้ายังไมีมีพันธะมาก แนะนำควรสละเรือนสละหน้าที่การงานออกบวชเสีย ในแต่ละวันจะได้มีเวลาใช้ภาวนามาก และเมื่อบวชแลัวอย่าอยู่จำวัดที่วัดบ้าน 

เพราะวัดบ้านกิจทางโลกเยอะมากที่พระชอบพากันทำ ซึ่งเสียเวลาอันมีค่ามหาศาลมากในการภาวนา

ควรบวชแล้วไปอยู่วัดป่าที่เงียบๆที่ท่านสอนภาวนา สอนเดินจรงกรม  ในแนวทางเหมือนหลวงปู่มั่นสอน

หรือหากยึดการงานมาก ออกบวชไม่ได้ ก็ควรจะภาวนาควบคู่ไปด้วยกับการงานในชีวิต 

อย่าได้เสียทีที่ได้เกิดมาเจอพุทธศาสนา เจอวิธีการเจริญวิปัสนาภาวนาของบุรุษที่ที่รู้แจ้งทุกสิ่งทุกอย่างคือพระพุทธเจ้า

พระองค์รู้ด้วยว่ามนุษย์ควรปฏิบัติให้เข้าถึงนิพพาน โดยปฏิบัติตามคำสอนท่าน 

หรือไม่ก็ปราถนาเป็นพระพุทธเจ้าองค์ต่อไปในอนาคตเพื่อที่จะช่วยชี้ธรรมให้สรรพสัตว์ทั้งหลายให้หลุดออกจากทุกข์

หรือไม่ก็ปราถนาเป็นพระปัจเจก คือบรรลุธรรมที่สิ้นทุกข์เอง

ฉะนั้น

จงใช้ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ ปฏิบัติภาวนาทางจิตควบคู่ไปทุกวันไปจนตายนะ

และอยากจะยกหลังฐานมาประกอบว่าพระพุทธเจ้ามีจริง

 พระธรรมเป็นคำสอนที่จริง พระสงฆ์บรรลุธรรมที่พระพุทธเจ้าสอนก็มีจริง 

เพราะคนสมัยนี้ฉลาดมาก ไม่เชื่ออะไรง่ายๆ ถ้าขาดหลักฐาน

ขอให้อ่านให้จบก็แล้วกัน

สิ่งที่พระพุทธเจ้ารู้ก่อนวิทยาศาตร์ก็คือ จะขอยกแค่ 2 เรื่อง 

คือเรื่องภายในกับเรื่องภายนอก

1.เรื่องภายใน คือเรื่องลำดับการเกิดเป็นมนุษย์ ตั้งแต่มีวิญญาณมาปฏิสนธิ จนมีการเจริญเติบโตขึ้น .....ปฏิสนธิ หมายถึงการเกิดขึ้นของมนุษย์และสัตว์ แต่ในทางพุทธศาสนา มีคติที่แตกต่างไปจากวิทยาศาสตร์ โดยเฉพาะเรื่องการตายแล้วเกิด

องค์ประกอบในการเกิดมนุษย์

ใน มหาตัณหาสังขยสูตร พระไตรปิฏก พระพุทธเจ้าท่านได้ตรัสถึงการที่มนุษย์ได้ก่อกำเนิดขึ้นในครรภ์มารดาว่า ต้องมีองค์ประกอบ 3 ประการ คือ

1 . มาตา อุตุนี โหติ มารดามีระดู

2 . มาตาปีตโร สนฺนิปติตา โหนฺติ มารดาบิดาอยู่ร่วมกัน

3 . คนฺธพฺโพ ปจฺจุปฎฺฐิโต โหติ มีสัตว์มาเกิด

(ม . มู 12 / 452 / 487)

"ในสัตว์โลกนี้ มารดาบิดาอยู่ร่วมกัน มารดามีระดู แต่คันธัพพะยังไม่ปรากฏ ความเกิดแห่งทารก ก็ยังไม่มี ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เมื่อใดมารดาบิดาอยู่ร่วมกันด้วย(ก็คือร่วมเพศกัน) มารดามีระดูด้วย(ก็คือเป็นประจำเดือนแล้วมีไข่สุกแล้ว) คันธัพพะก็ปรากฏด้วย (ก็คือจิตวิญญาณจากภพอื่นมาสิง) เพราะความประชุมพร้อมแห่งปัจจัย 3 ประการอย่างนี้ ความเกิดแห่งทารกจึงมี"

2.เรืองภายนอก คือเรื่องภายนอกโลก พระองค์รู้ว่า ในจักรวาลนี้ มีดวงอาทิต์และดวงจันทร์มากมายจนนับไม่ได้ 

เห็นหมดแต่นับไม่ได้นับไม่หมด(ผมจะอุปมาเหมือนกับ เราเห็นจอมปลวกหรือรังปลวกใหญ่ รังใหญ่เท่าช้างที่โตเต็มที่

ที่พวกปลวกพากันสร้างขึ้นในโกดัง 1รัง

 ซึ่งพื้นโกดังนั้นทำด้วยเหล็ก แม้เราจะเห็นจอมปลวกได้ทั้งหมด และพังดูดินข้างในได้อย่างไม่มีปัญหาในการที่จะนับเม็ดดิน

เราก็ไม่สามารถนับเม็ดดินที่จอมปลวกได้หมดในเวลาอันสั้น ถึงแม้จะนับหมดก็คงเสียเวลาเป็นหลายปี

 หรือร้อยปี พันปีเลยถึงจะนับหมด ว่าจอมปลวกนี้มีดินกี่เม็ด อันนี้ก็คืออุปมาให้เข้าใจ คำว่า เห็นแต่นับไม่ได้นับไม่หมด)

หรืออีกอุปมาหนึ่ง มีโกดังหนึ่งเป็นทรงสี่เหลี่ยม กว้าง 16 กิโลเมตร สูง16 กิโลเมตร มีแมลงหิ้งห้อยอยู่ในโกดังนั้นอย่างหนาแน่น อย่างเต็มเหมือนกับน้ำเต็มแก้ว

แล้วแมลงหิ้งห้อยนั้นก็บินออกมาทั้งหมด มาหยุดอยู่กลางอากาศอย่างกระจัดกระจายตัวไม่เป็นระเบียบ ส่วนเรานั้นอยู่บนเครื่องบินที่หยุดอยู่แต่ใบพัดยังหมุน

 มองลงมาดูหิ้งห้อย ก็เห็นหมดทุกตัว แต่มันนับยากเหลือเกิน  ฉันใดก็ฉันนั้นแหละ พระพุทธเจ้าเองก็เหมือนกันถ้าตรัสรู้แล้ว มามัวนับดวงดาวนับโลกธาตุอยู่ ก็จะไม่ได้สอนธรรมะที่ทำให้ลุถึงนิพพาน คือสอนธรรมที่ให้หมดกิเลสจากสันดาน จากใจ

ฉันใดก็ฉันนั้น พระพุทธเจ้าเห็นดวงดาวและกาแล็กซี่ทั้งหลาย แต่นับไม่ได้นับไม่หมด ถ้าพระองค์มัวนับดวงดาวมัวนับกาแล็กซี่อยู่ว่า มีเท่าไร่นะ

ก็พึงจะเสียเวลาทิ้งทั้งชีวิต และไม่ใช่วิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลายที่ตรัสรู้ธรรมแล้วจะเสียเวลาทิ้งไปนับดวงดาวว่ามีเท่าไร่

 เพราะมันไม่เป็นประโยชน์ต่อการพ้นทุกข์เลย

และคนอินเดียสมียนั้นก็ยังไม่มียาณอวกาศที่สามารถขี่ออกไปนอกโลกได้ ถึงแม้พูดว่านอกโลกยังมีดวงอาทิตย์และดวงจันทร์มากมายเลยนะ

มันแผ่แสงรัสมีออกมาได้กว้างเท่าไร นั่นแหละเรียกว่า 1 กาแล็กซี่

และกาแล็กซี่นี้ก็มีมากมายเลยนะ ดวงดาวก็มีมากมายเลยนะ

แม้พระองค์จะพูดความจริงอย่างนี้แล้ว คนที่เขาไม่ได้เห็นเขาจะเชื่อไหมละ คนที่เขาไม่เชื่อ นอกจากจะไม่เชื่อแล้วก็จะหาว่าพระองค์พูดเพ้อเจ้อไร่สาระ

แต่ความจริงที่เด็ดกว่านั้นที่พระพุทธเจ้าเห็นด้วยตาทิพย์นั้นไม่ใช่แค่ดวงดาวและกาแล็กซีที่อยู่ในจักวาล แต่พระองค์ยังเห็นทะลุปุโปรงเลยว่า มีสวรรค์  มีนรก

ซ้อนอยู่ในจักรวาลมากมาย แต่ละโลกธาตุ(กาแล็กซี่) จะมีสวรรค์ จะมีพรมโลก จะมีโลกมนุษย์ จะมีโลกเปตร จะมีนรก อยู่ในโลกธาตุนั้นๆ แต่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยมังสะจักษุ(ตาเนื้อ) แต่สามารถมองเห็นได้ด้วยทิพย์จักขุ(ตาทิพย์)ทั้งใกล้และไกลเห็นได้หมด

คือโลกธาตุ 1 ในความหมายของพระองค์ ก็คือ 1กาแล็กซี่ในความหมายของวิทยาศาสตร์

1โลกธาตุนี้ จะมีสวรรค์ จะมีนรก จะมีดวงจันทร์ 1 ดวง  จะมีดวงอาทิตย์ 1ดวง และดาวโลกมนุษย์แบบเรา1ดวง และดวงดาวอื่นๆที่อยู่ในแสงรัสมีดวงอาทิตย์ที่แพ่ไปถึง นี้เรียกว่า 1 โลกธาตุ(กาแล็กซี่)

และที่เด็ดจริงๆคือพระองค์รู้ด้วยว่า ทำกรรมอย่างไรจึงเป็นเหตุให้เข้าถึงโลกนั้นๆ เช่น ทำกรรมอย่างไรจึงเป็นเหตุใฟ้เข้าถึงสวรรค์เมื่อตายแล้ว 

ก็ต้องทำกุศลกรรมบทสิบ หรือทานศีล เมือตายแล้วจักรวาลจึงจะเหวี่ยงให้ไปเกิดในสวรรค์มีกายทิพย์ได้กายทิพย์ หรือกรรมจัดให้ไปเกิดในสวรรค์นั้นเอง 

ส่วนนรกถ้าทำแต่อกุศลกรรมบทสิบ หรือไม่ให้ทาน ไม่รักษาศีล กรรมก็จะให้ไปเกิดในนรก เป็นต้น

และพระพุทธเจ้าท่านตรัสบอกไว้ว่า โลกธาตุมีมากมายจนนับไม่ได้ แม้เห็นได้หมดก็นับไม่หมด

ดังนั้น พระองค์รู้โลกภายนอกขนาดนี้ แสดงว่าธรรมะที่พระองค์เอามาสอนทุกตัวอักษรในพระไตรปิฏกทั้งหมดนั้นก็ล้วนเป็นความจริงทุกอย่างทุกประการ ไม่ใช่มั้วนุ่มนิ่มเหมือนนักวิทยาศาสต์บางคน

ที่บอกว่า คนมาจากลิง มีวิวัฒนาการมาจากลิง  แต่พระพุทธเจ้ากับตรัสว่า คราวที่โลกแตกสลายเพราะดวงอาทิตย์ 7 มาปรากฏอยู่ในกาแล็กซี่เดียว

โลกก็ร้อนระอุ จนสลาย  จากนั้นใช้เวลานานนับหลายกัปเลยที่โลกเริ่มก่อตัวขึ้นมาเป็นโลกอีกครั้ง เมื่อโลกเริ่มก่อตัวขึ้นมาแล้ว มีพรหมพวกหนึ่งจุติ(ตาย) ลงมาเกิดเป็นมนุษย์ อุบัติเป็นมนุษย์เต็มตัวเลย ไม่มีมวารหนัก ไม่มีทวารเบา ก็คือไม่มีอวัยวัยเพศ ไม่รูถ่ายอุจจาระ  และมีปิติทางใจเป็นอาหาร แต่ต่อมาเริ่มทำบาปอกุศลพูดให้กันว่าให้กัน อวัยวะเพศจึงปรากฏ เป็นแบบชายบ้าง แบบหญิงบ้าง  รูทวารหนังจึงปรากฏ   เมื่อปรากฏมีเพศแล้วบาวพวกก็

ร่วมเพศกันจนตั้งท้อง การเกิดของมนุษย์ก็เลยเปลี่ยนไป เป็นการเกิดเหมือนในปัจจุบันที่เห็นกันอยู่ คือร่วมเพศกัน ให้อสุจิและไข่ผสมกัน และมีจิตวิญญาณจากภพอื่นมาปฏิสนธิหรือมาสิงอยู่  นี่ก็คือวิวัฒนาการความเป็นมาของมนุษย์ในทางพุทธศาสนา

ว่ากันเรื่องดวงอาทิตย์ต่อ

ลองอ่านพระสูตรนี้ให้จบนะ เป็นสูตรที่พระองค์ตรัสเกี่ยวกับดวงอาทิตย์ 7 ดวง

(อุปมาแห่งการคำนวณความเป็นอนิจจัง)

ภิกษุ ท. ! สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยง (อนิจฺจ); ภิกษุ ท. ! สังขาร

ทั้งหลาย ไม่ยั่งยืน (อธว); ภิกษุ ท. ! สังขารทั้งหลาย เป็นสิ่งที่หวังอะไร

ไม่ได้ (อนสฺสาสิก). ภิกษุ ท. ! เพียงเท่านี้ก็พอแล้วเพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขาร

ทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลายกำหนัด พอแล้วเพื่อจะปล่อยวาง.

ภิกษุ ท. ! ขุนเขาสิเนรุ โดยยาว ๘๔,๐๐๐ โยชน์ โดยกว้าง ๘๔,๐๐๐

โยชน์ หยั่งลงในมหาสมุทร ๘๔,๐๐๐ โยชน์ สูงขึ้นจากผิวพื้นสมุทร

๘๔,๐๐๐ โยชน์ :-

ภิกษุ ท. ! มีสมัยซึ่งล่วงไปหลายปี หลายร้อยปี หลายพันปี หลาย

แสนปี ที่ฝนไม่ตกเลย. เมื่อฝนไม่ตก (ตลอดเวลาเท่านี้). ป่าใหญ่ๆอัน

ประกอบด้วยพืชคามภูตคามไม้หยูกยาและหญ้าทั้งหลาย ย่อมเฉา ย่อมเหี่ยวแห้ง

มีอยู่ไม่ได้ (นี้ฉันใด); ภิกษุ ท. ! สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยง ฉันนั้น, สังขาร

ทั้งหลาย ไม่ยั่งยืน ฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย เป็นสิ่งที่หวังอะไรไม่ได้ ฉันนั้น.ภิกษุ

ท. ! เพียงเท่านี้ก็พอแล้วเพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลาย

กำหนัด พอแล้วเพื่อจะปล่อยวาง.

ภิกษุ ท. ! มีสมัยซึ่งในกาลบางครั้งบางคราว โดยการล่วงไปแห่ง

กาลนานไกล อาทิตย์ดวงที่สอง ย่อมปรากฏ. เมื่อดวงอาทิตย์ดวงที่สองปรากฏ,

แม่นํ้าน้อย หนอง บึง ทั้งหมดก็งวดแห้งไป ไม่มีอยู่ (นี้ฉันใด); ภิกษุ ท. ! สังขาร

ทั้งหลาย ไม่เที่ยง ฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย ไม่ยั่งยืนฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย เป็น

สิ่งหวังอะไรไม่ได้ ฉันนั้น. ภิกษุ ท. ! เพียงเท่านี้ก็พอแล้วเพื่อจะเบื่อหน่ายใน

สังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลายกำหนัด พอแล้วเพื่อจะปล่อยวาง.

ภิกษุ ท. ! มีสมัยซึ่งในกาลบางครั้งบางคราว โดยการล่วงไปแห่ง

กาลนานไกล อาทิตย์ดวงที่สาม ย่อมปรากฏ. เมื่อดวงอาทิตย์ดวงที่สามปรากฏ,

แม่นํ้าสายใหญ่ๆ เช่นแม่น้ำคงคา ยมุนา อจิรวดี สรภู มหี ทั้งหมดก็งวดแห้งไป

ไม่มีอยู่ (นี้ฉันใด); ภิกษุ ท. ! สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยง ฉันนั้น, สังขาร

ทั้งหลาย ไม่ยั่งยืนฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย เป็นสิ่งหวังอะไรไม่ได้ ฉันนั้น.

ภิกษุ ท. ! เพียงเท่านี้ก็พอแล้วเพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อ

จะคลายกำหนัด พอแล้วเพื่อจะปล่อยวาง.

ภิกษุ ท. ! มีสมัยซึ่งในกาลบางครั้งบางคราว โดยการล่วงไปแห่ง

กาลนานไกล อาทิตย์ดวงที่สี่ ย่อมปรากฏ. เมื่อดวงอาทิตย์ดวงที่สี่ปรากฏ, มหา

สระทั้งหลาย อันเป็นที่เกิดแห่งแม่น้ำใหญ่ๆเช่นแม่น้ำคงคา ยมุนา อจิรวดี สรภู

มหี มหาสระเหล่านั้นทั้งหมดก็งวดแห้งไป ไม่มีอยู่ (นี้ฉันใด); ภิกษุ ท. !

สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยง ฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย ไม่ยั่งยืนฉันนั้น, สังขาร

ทั้งหลาย เป็นสิ่งหวังอะไรไม่ได้ ฉันนั้น. ภิกษุ ท. ! เพียงเท่านี้ก็พอแล้วเพื่อจะ

เบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลายกำหนัด พอแล้วเพื่อจะปล่อย

วาง.

ภิกษุ ท. ! มีสมัยซึ่งในกาลบางครั้งบางคราว โดยการล่วงไปแห่ง

กาลนานไกล อาทิตย์ดวงที่ห้า ย่อมปรากฏ. เมื่อดวงอาทิตย์ดวงที่ห้าปรากฏ, นํ้า

ในมหาสมุทรอันลึกร้อยโยชน์ ก็งวดลง น้ำในมหาสมุทรอันลึก สอง - สาม - สี่ -

ห้า - หก - เจ็ดร้อยโยชน์ก็งวดลง เหลืออยู่เพียงเจ็ดชั่วต้นตาล ก็มี เหลืออยู่เพียง

หก - ห้า - สี่ - สาม - สอง กระทั่งหนึ่งชั่วต้นตาล ก็มี งวดลง เหลืออยู่เพียงเจ็ด

ชั่วบุรุษ ก็มี เหลืออยู่เพียง หก - ห้า - สี่ - สาม - สอง - หนึ่ง กระทั่งครึ่งชั่วบุรุษ

ก็มี งวดลง เหลืออยู่เพียงแค่สะเอว เพียง แค่เข่า เพียง แค่ข้อเท้า กระทั่ง

เหลืออยู่ ลึกเท่านํ้าในรอยเท้าโค ในที่นั้นๆเช่นเดียวกับน้ำในรอยเท้าโคเมื่อฝน

เม็ดใหญ่เริ่มตกในฤดูสารท ลงมาในที่นั้นๆ. ภิกษุ ท. ! เพราะการปรากฏแห่ง

อาทิตย์ดวงที่ห้า นํ้าในมหาสมุทรไม่มีอยู่แม้สักว่าองคุลีเดียว. (นี้ฉันใด);

ภิกษุ ท. ! สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยง ฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย ไม่ยั่งยืนฉันนั้น,

สังขารทั้งหลาย เป็นสิ่งหวังอะไรไม่ได้ ฉันนั้น. ภิกษุ ท. ! เพียงเท่านี้ก็

พอแล้วเพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลายกำหนัด พอแล้ว

เพื่อจะปล่อยวาง.

ภิกษุ ท. ! มีสมัยซึ่งในกาลบางครั้งบางคราว โดยการล่วงไปแห่ง

กาลนานไกล อาทิตย์ดวงที่หก ย่อมปรากฏ. เพราะความปรากฏแห่งอาทิตย์ดวง

ที่หก, มหาปฐพีนี้และขุนเขาสิเนรุ ก็มีควันขึ้น ยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้น เปรียบเหมือน

เตาเผาหม้อ อันนายช่างหม้อสุมไฟแล้ว ย่อมมีควันขึ้นโขมง ยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้น

ฉะนั้น (นี้ฉันใด); ภิกษุ ท. ! สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยง ฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย

ไม่ยั่งยืนฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย เป็นสิ่งหวังอะไรไม่ได้ ฉันนั้น. ภิกษุ ท. !

เพียงเท่านี้ก็พอแล้วเพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลาย

กำหนัด พอแล้วเพื่อจะปล่อยวาง.

ภิกษุ ท. ! มีสมัยซึ่งในกาลบางครั้งบางคราว โดยการล่วงไปแห่ง

กาลนานไกล อาทิตย์ดวงที่เจ็ด ย่อมปรากฏ. เพราะความปรากฏแห่ง อาทิตย์

ดวงที่เจ็ด, มหาปฐพีนี้และขุนเขาสิเนรุ ย่อมมีไฟลุก โพลงๆ มีเปลวเป็นอัน

เดียวกัน. เมื่อมหาปฐพีนี้และขุนเขาสิเนรุ อันไฟเผาอยู่ ไหม้อยู่อย่างนี้ เปลว

ไฟถูกลมซัดขึ้นไป จนถึงพรหมโลก. ภิกษุ ท. ! เมื่อขุนเขาสิเนรุถูกไฟเผาอยู่

ไหม้อยู่ วินาศอยู่ อันกองไฟท่วมทับแล้ว, ยอดทั้งหลายอันสูงร้อยโยชน์บ้าง

สอง - สาม - สี่ - ห้าร้อยโยชน์บ้าง ก็พังทำลายไป. ภิกษุ ท. ! เมื่อมหาปฐพีนี้

และขุนเขาสิเนรุอันไฟเผาอยู่ ไหม้อยู่, ขี้เถ้าและเขม่าย่อมไม่ปรากฏ เหมือนเมื่อ

เนยใส หรือน้ำมันถูกเผา ขี้เถ้าและเขม่าย่อมไม่ปรากฏ ฉะนั้น (นี้ฉันใด); ภิกษุ

ท. ! สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยง ฉันนั้น, สังขารทั้งหลาย ไม่ยั่งยืนฉันนั้น,

สังขารทั้งหลาย เป็นสิ่งหวังอะไรไม่ได้ ฉันนั้น. ภิกษุ ท. ! เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว

เพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอแล้วเพื่อจะคลายกำหนัด พอแล้วเพื่อจะ

ปล่อยวาง.

ภิกษุ ท. ! ในข้อความนั้น ใครจะคิด ใครจะเชื่อ ว่า “ปฐพีนี้และ

ขุนเขาสิเนรุ จักลุกไหม้ จักวินาศ จักสูญสิ้นไปได้” นอกเสียจาก พวกมีบทอัน

เห็นแล้ว.

- สตฺตก. อํ ๒๓/๑๐๒ - ๑๐๕/๖๓.

จูฬนีสูตร จากหนังสือพระไตรปิฏก

ดูกรอานนท์ ถ้าอย่างนั้น เธอจงฟัง จงใส่ใจให้ดี เราจักกล่าว ท่านพระอานนท์ทูลรับสนองพระผู้มีพระภาคแล้ว พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกร อานนท์ จักรวาลหนึ่งมีกำหนดเท่ากับโอกาสที่พระจันทร์พระอาทิตย์โคจร ทั่วทิศ สว่างไสวรุ่งโรจน์ โลกมีอยู่พันจักรวาลก่อน ในโลกพันจักรวาลนั้น มีพระจันทร์ พันดวง มีอาทิตย์พันดวง มีขุนเขาสิเนรุพันหนึ่ง มีชมพูทวีปพันหนึ่ง มี อปรโคยานทวีปพันหนึ่ง มีอุตตรกุรุทวีปพันหนึ่ง มีปุพพวิเทหทวีปพันหนึ่ง มี มหาสมุทรสี่พัน มีท้าวมหาราชสี่พัน มีเทวโลกชั้นจาตุมหาราชิกาพันหนึ่ง มี เทวโลกชั้นดาวดึงส์พันหนึ่ง มีเทวโลกชั้นยามาพันหนึ่ง มีเทวโลกชั้นดุสิตพัน หนึ่ง มีเทวโลกชั้นนิมมานรดีพันหนึ่ง มีเทวโลกชั้นปรนิมมิตวสวัสตีพันหนึ่ง มี พรหมโลกพันหนึ่ง ดูกรอานนท์ นี้เรียกว่าโลกธาตุอย่างเล็กมีพันจักรวาล โลก คูณโดยส่วนพันแห่งโลกธาตุอย่างเล็ก ซึ่งมีพันจักรวาลนั้น นี้เรียกว่าโลกธาตุ อย่างกลางมีล้านจักรวาล โลกคูณโดยส่วนพันแห่งโลกธาตุ อย่างกลางมีล้าน จักรวาลนั้น นี้เรียกว่าโลกธาตุอย่างใหญ่ประมาณแสนโกฏิจักรวาล ดูกรอานนท์ ตถาคตมุ่งหมายอยู่ พึงทำโลกธาตุอย่างใหญ่ประมาณแสนโกฏิจักรวาลให้รู้แจ้งได้ ด้วยเสียง หรือทำให้รู้แจ้งได้เท่าที่มุ่งหมาย ฯ

            อา. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ก็พระผู้มีพระภาคพึงทำโลกธาตุอย่างใหญ่

ประมาณแสนโกฏิจักรวาล ให้รู้แจ้งด้วยพระสุรเสียง หรือทำให้รู้แจ้งได้เท่าที่ พระองค์ทรงมุ่งหมายอย่างไร ฯ

            พ.  ดูกรอานนท์ พระตถาคตในโลกนี้ พึงแผ่รัศมีไปทั่วโลกธาตุอย่าง

ใหญ่ประมาณแสนโกฏิจักรวาล เมื่อใด หมู่สัตว์พึงจำแสงสว่างนั้นได้ เมื่อนั้น พระตถาคตพึงเปล่งพระสุรเสียงให้สัตว์เหล่านั้นได้ยิน พระตถาคตพึงทำให้โลกธาตุ อย่างใหญ่ประมาณแสนโกฏิจักรวาลให้รู้แจ้งได้ด้วยพระสุรเสียง หรือพึงทำให้รู้ แจ้งได้เท่าที่พระองค์ทรงมุ่งหมาย ด้วยอาการเช่นนี้แล ฯ

            เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสดังนี้แล้ว ท่านพระอานนท์ ได้กราบทูลว่า เป็น

ลาภของข้าพระองค์หนอ ข้าพระองค์ได้ดีแล้วหนอที่ข้าพระองค์มีพระศาสดาผู้มีฤทธิ์ มีอานุภาพมากอย่างนี้ เมื่อท่านพระอานนท์กราบทูลอย่างนี้แล้ว ท่านพระอุทายีได้ กล่าวกะท่านพระอานนท์ว่า ดูกรอานนท์ ในข้อนี้ท่านจะได้ประโยชน์อะไร ถ้า ศาสดาของท่านมีฤทธิ์ มีอานุภาพมากอย่างนี้ เมื่อท่านพระอุทายีกล่าวอย่างนี้ พระผู้มี-

พระภาคได้ตรัสกะท่านพระอุทายีว่า ดูกรอุทายี เธออย่าได้กล่าวอย่างนี้ ถ้าอานนท์

ยังไม่หมดราคะเช่นนี้ พึงทำกาละไป เธอพึงเป็นเจ้าแห่งเทวดาในหมู่เทวดา ๗ ครั้ง พึงเป็นเจ้าจักรพรรดิในชมพูทวีปนี้แหละ ๗ ครั้ง เพราะจิตที่เลื่อมใสนั้น ดูกรอุทายี ก็แต่ว่าอานนท์จักปรินิพพานในอัตภาพนี้เอง ฯ

จบอานันทวรรคที่ ๓

สรุปจากพระสูตรนี้

    โลกธาตุอย่างเล็กมี      พันจักรวาล

    โลกธาตุอย่างกลาง      คูณด้วยพันโลกธาตุอย่างเล็ก คือ 1 ล้านจักรวาล

    โลกธาตุอย่างใหญ่       คูณด้วยพันโลกธาตุอย่างกลาง คือ 1 พันล้านจักรวาล(แสนโกฏิจักรวาล)

วิเคราะห์ทางดาราศาสตร์ในปัจจุบัน

 1. ระบบสุริยะจักรวาลของดาวฤกษ์ต่างๆ   เช่นดังดวงอาทิตย์-โลกที่เราเห็นอยู่.

 2. กาแลคชี้  คือกลุ่มดาวที่อยู่รวมกันเป็นเอกเทศของตนเอง กาแลคชี้แต่ละกาแลคชี้จะอยู่ห่างไกลกันมาก ขนาดกาแลคชี้ก็แบ่งเป็นขนาดเหมือนกันคือ

      กาแลคชี้ขาดเล็ก (มีกลุ่มดาวฤกษเป็นพันเป็นหมื่น ที่เป็นเอกเทศ)  

      กาแลคชี้ขาดใหญ่ (มีหลายๆ ล้านจักรวาลอยู่ภายใน เช่นกาแลคชีทางช้างเผือกของเรา)

      กาแลคชี้ขนาดชุปเปอร (เกิดจาก กาแลคชี้ขนาดเล็กและใหญ่ ดึงดูดมาร่วมกันกลายเป็นกาแลคชี้ขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ)

ดังนั้นเมื่อเทียบกันแล้ว พุทธ-ดาราศาสตร์

จักรวาล   ก็คือ สุริยะจักรวาล  นั้นเอง.

โลกธาตุ  ก็คือ  กาแลคชี้ หรือกลุ่มดาวที่อยู่รวมกลุ่มกันเป็นพันขึ้นไป

อ้างอิง[แก้]

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๒ อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต จูฬนีสูตร สุตตันตะปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม 1 ภาค 3 หน้า 431

สุริยสูตร พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต เล่ม ๔ - หน้าที่ 214

สุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค มหาปรินิพพาน

ท่านก็จะเข้าใจแล้วว่า พระพุทธเจ้ามีจริงและรู้เรื่องดวงอาทิตย์ว่ามีหลายดวง รู้ก่อนวิทยาศาสตร์เสียอีก ด้วยตาทิพย์ของพระองค์

และอ่านพระสูตรต่อไปนี้ก็จะเข้าใจว่า มนุษย์ไม่ได้มาจากการเป็นลิงมาก่อน เหมือนที่นักวิทยาศาสาตร์บางคนเขาว่า

๕๘ การเกิดสังคมมนุษย์

-บาลี ปา. ที. ๑๑/๙๒/๕๖

อันนี้ก็คือพระพุทธเจ้าท่านตรัสกับสามเณรวาเสฏฐะและสามเณรภาระทวาชะ  ว่า 

                     วาเสฏฐะและภารทวาชะ มีสมัยซึ่งในกาลบางครั้งบางคราวโดยการล่วงไปแห่งกาลนานไกล ที่โลกนี้จะพินาศ เมื่อโลกกำลังพินาศอยู่ โดยมากเหล่าสัตว์ย่อมเกิดในอาภัสสรพรหม (อาภสฺสร) สัตว์เหล่านั้น ได้สำเร็จทางใจ มีปีติเป็นอาหาร มีรัศมีซ่านออกจากกายตนเอง สัญจรไปได้ในอากาศ อยู่ในวิมานอันงาม สถิตอยู่ในภพนั้นสิ้นกาลยืดยาวช้านาน. 

วาเสฏฐะและภารทวาชะ มีสมัยซึ่งในกาลบางครั้งบางคราวโดยการล่วงไปแห่งกาลนานไกล ที่โลกนี้จะกลับเจริญขึ้น เมื่อโลกกำลังเจริญขึ้นอยู่ โดยมาก เหล่าสัตว์พากันจุติ(เคลื่อน) จากอาภัสสรพรหม (อาภสฺสรกายา) ลงมาเป็นอย่างนี้ และสัตว์เหล่านั้น ได้สำเร็จทางใจ มีปีติเป็นอาหาร มีรัศมีซ่านออกจากกายตนเอง สัญจรไปได้ในอากาศ อยู่ในวิมานอันงาม สถิตอยู่ในภพนั้นสิ้นกาลยืดยาวช้านาน (ที่ผมอ้างว่าพระพุทธเจ้า เห็นดวงดาวทั้งหมดก็อยู่ในประโยคนี้ต่อไปนี้แหละครับ) ก็ในสมัยนั้นจักรวาลทั้งสิ้นนี้ เป็นน้ำทั้งนั้น มืดมนแลไม่เห็นอะไร ดวงจันทร์และดวงอาทิตย์ก็ยังไม่ปรากฎ ดาวนักษัตรและ

ดาวทั้งหลายก็ยังไม่ปรากฎ กลางวันและกลางคืนก็ยังไม่ปรากฎ เดือนและปักษ์ก็ยังไม่ปรากฏ ฤดูและปีก็ยังไม่ปรากฎ เพศชายและเพศหญิงก็ยังไม่ปรากฎ สัตว์ทั้งหลาย ถึงซึ่งการนับเพียงว่าสัตว์ (สตฺต) เท่านั้น 

วาเสฏฐะและภารทวาชะ ครั้นต่อมา โดยการล่วงไปแห่งกาลนานไกล ได้เกิดมีง้วนดิน (รสปฐวี) ขึ้นปรากฏแก่สัตว์เหล่านั้น ง้วนดินนี้ลอยอยู่ทั่วไปบนน้ำ เหมือนนมสดที่บุคคลเคี่ยวให้งวด แล้วตั้งไว้ให้เย็น จับเป็นฝาอยู่ข้างบน ง้วนดินนั้นถึงพร้อมด้วยสี กลิ่น รส มีสีคล้ายเนยใส หรือเนยข้นอย่างดี มีรสอร่อยดุจรวงผึ้งเล็ก อันหาโทษมิได้ 

เมื่อสัตว์เหล่านั้น พากันเอานิ้วช้อนง้วนดินขึ้นลองลิ้มดูอยู่ รสของง้วนดินได้ซาบซ่านไปแล้ว สัตว์เหล่านั้นจึงเกิดความอยากขึ้น ต่อมาก็ได้พากันพยายามเพื่อจะปั้นง้วนดินให้เป็นคำๆ ด้วยมือแล้วบริโภค ในคราวที่พากันบริโภคง้วนดินอยู่ รัศมีกายของสัตว์เหล่านั้นก็ได้หายไป เมื่อรัศมีกายหายไป (คำต่อไปนี้ คือพระองค์เห็นด้วยตาทิพย์จากที่ยังไม่มีดวงดาวหรือแสงอาทิตย์เลย แต่พอรัสมีแสงของพวกเขาหายไป) ดวงจันทร์และดวงอาทิตย์ย่อมปรากฏ เมื่อดวงจันทร์และดวงอาทิตย์ปรากฏ ดาวนักษัตรและดาวทั้งหลายย่อมปรากฏ เมื่อดาวนักษัตรและดาวทั้งหลายปรากฏ กลางคืนและกลางวันย่อมปรากฏ เมื่อกลางคืนและกลางวัน

ปรากฏ เดือนและปักษ์ย่อมปรากฏ เมื่อเดือนและปักษ์ปรากฏ ฤดูและปีย่อมปรากฏ ด้วยเหตุเพียงเท่านี้แล โลกนี้จึงกลับเจริญขึ้นอีก 

ครั้นต่อมา สัตว์เหล่านั้น พากันบริโภคง้วนดิน รับประทานง้วนดิน มีง้วนดินเป็นอาหาร ดำรงอยู่ได้สิ้นกาลช้านาน ด้วยเหตุที่สัตว์เหล่านั้น มัวเพลิดเพลินบริโภคง้วนดิน รับประทานง้วนดิน มีง้วนดินเป็นอาหาร ดำรงอยู่ได้สิ้นกาลช้านาน สัตว์เหล่านั้นจึงมีร่างกายแข็งกล้าขึ้นทุกที ทั้งผิวพรรณก็ปรากฏว่าแตกต่างกันออกไป สัตว์บางพวกมีผิวพรรณงาม สัตว์บางพวกมีผิวพรรณไม่งาม ในสัตว์ทั้งสองพวกนั้น สัตว์พวกที่มีผิวพรรณงาม ได้พากันดูหมิ่นสัตว์พวกที่มีผิวพรรณไม่งาม เมื่อสัตว์ทั้งสองพวกนั้น เกิดมีการไว้ตัวดูหมิ่นกัน เพราะทะนงตัวปรารภผิวพรรณเป็นปัจจัย ง้วนดินจึงหายไป 

เมื่อง้วนดินหายไปแล้ว ก็ได้เกิดมีกระบิดิน (ภูมิปปฺปฏิก) ขึ้น สัตว์เหล่านั้นได้ใช้กระบิดินเป็นอาหาร ดำรงอยู่สิ้นกาลช้านาน ผิวพรรณก็ปรากฏว่าแตกต่างกันออกไป ด้วยเพราะมีการไว้ตัวดูหมิ่นกัน เพราะทะนงตัวปรารภผิวพรรณเป็นปัจจัย กระบิดินจึงหายไป เมื่อกระบิดินหายไปแล้ว ก็ได้เกิดมีเครือดิน (ปทาลตา) ขึ้น สัตว์เหล่านั้นได้ใช้เครือดิน

เป็นอาหาร ดำรงอยู่สิ้นกาลช้านาน ผิวพรรณก็ปรากฏว่าแตกต่างกันออกไป ด้วยเพราะมีการไว้ตัวดูหมิ่นกัน เพราะทะนงตัวปรารถผิวพรรณเป็นปัจจัย เครือดินจึงหายไป เมื่อเครือดินหายไปแล้ว ก็ได้เกิดมีข้าวสาลีเกิดขึ้น ในที่ที่ไม่ต้องไถ เป็นข้าวไม่มีรำ ไม่มีแกลบ ขาวสะอาด มีกลิ่นหอม มีเมล็ดเป็นข้าวสาร ตอนเย็นสัตว์เหล่านั้น นำเอาข้าวสาลีใดมาเพื่อบริโภคในเวลาเย็น ตอนเช้าข้าวสาลีนั้น ก็มีเมล็ดสุกแล้วงอกขึ้นแทนที่ ตอนเช้าสัตว์เหล่านั้น นำเอาข้าวสาลีใดมาเพื่อบริโภคในเวลาเช้า ตอนเย็นข้าวสาลีนั้น ก็มีเมล็ดสุกแล้วงอกขึ้นแทนที่ ไม่ปรากฏว่าบกพร่องไปเลย สัตว์เหล่านั้นจึงได้บริโภคข้าวสาลีนั้นเป็นอาหาร ดำรงอยู่สิ้นกาลช้านานด้วยประการที่สัตว์เหล่านั้นมีข้าวสาลีเป็นอาหาร ดำรงอยู่สิ้นกาลช้านาน  สัตว์เหล่านั้นจึงมีร่างกายแข็งกล้าขึ้นทุกที ทั้งผิวพรรณก็ปรากฏว่าแตกต่างกันออกไป สตรีก็มีเพศหญิงปรากฏ และบุรุษก็มีเพศชายปรากฏ ด้วยว่า สตรีก็เพ่งดูบุรุษอยู่เสมอ และบุรุษก็เพ่งดูสตรีอยู่เสมอ เมื่อคนทั้งสองเพศ ต่างก็เพ่งดูกันและกันอยู่เสมอ ก็เกิดความกำหนัด เกิดความเร่าร้อนขึ้นในกาย เพราะความเร่าร้อนเหล่านั้นเป็นปัจจัย เขาทั้งสองจึงเสพเมถุนธรรมกัน ในสมัยนั้น สัตว์พวกใด เห็นสัตว์พวกอื่นเสพเมถุนธรรมกันอยู่ ย่อมโปรยฝุ่นใส่บ้าง โปรยเถ้าใส่บ้าง โยนมูลโคใส่บ้าง พร้อมกับพูดว่า “คนชาติชั่วจงฉิบหาย คนชาติชั่วจงฉิบหาย” ดังนี้ แล้วพูดต่อไปว่า “ก็ทำไมขึ้นชื่อว่าสัตว์ จึงทำแก่สัตว์เช่นนี้เล่า” ข้อที่ว่ามานั้น จึงได้เป็นธรรมเนียมมาจนถึงทุกวันนี้ว่า ในชนบทบางแห่ง คนทั้งหลาย โปรยฝุ่นใส่บ้าง โปรยเถ้าใส่บ้าง โยนมูลโคใส่บ้าง ในระหว่างที่เขาจะนำสัตว์ผู้ประพฤติชั่วร้ายไปสู่ที่ประหาร พวกพราหมณ์มาระลึกถึงอักขระที่รู้กันว่าเป็นของดี อันเป็นของโบราณนั้นเท่านั้น แต่พวกเขาไม่รู้ชัดถึงเนื้อความแห่งอักขระนั้นเลย

ในสมัยนั้น การโปรยฝุ่นใส่กันเป็นต้นนั้น สมมติกันว่าไม่เป็นธรรม มาในบัดนี้ กลับสมมติกันว่าเป็นธรรม ก็สมัยนั้น สัตว์พวกใดเสพเมถุนธรรมกัน สัตว์พวกนั้นเข้าบ้านหรือนิคมไม่ได้ สิ้นสองเดือนบ้าง สามเดือนบ้าง เมื่อใด สัตว์ทั้งหลายพากันเสพอสัทธรรมนั่นอยู่เสมอ เมื่อนั้น จึงพยายามสร้างบ้านเรือนกันขึ้น เพื่อเป็นที่กำบังอสัทธรรมนั้น 

ครั้งนั้น สัตว์ผู้หนึ่งเกิดความเกียจคร้าน จึงได้เก็บข้าวสาลีมาไว้เพื่อบริโภคเสียคราวเดียวทั้งเวลาเช้าและเวลาเย็น

ต่อมาสัตว์พวกอื่นก็ถือเอาแบบอย่างของสัตว์ผู้นั้น โดยเก็บข้าวสาลีมาไว้เพื่อบริโภคเสียคราวเดียวทั้งเวลาเช้าและเวลาเย็นบ้าง เก็บไว้เพื่อบริโภคสิ้น ๒ วันบ้าง เก็บไว้เพื่อบริโภคสิ้น ๔ วันบ้าง เก็บไว้เพื่อบริโภคสิ้น ๘ วันบ้าง 

เมื่อใด สัตว์ทั้งหลายเหล่านั้น พยายามเก็บสะสมข้าวสาลีไว้เพื่อบริโภค เมื่อนั้นข้าวสาลีนั้นจึงกลายเป็นข้าวที่มีรำห่อเมล็ดบ้าง มีแกลบหุ้มเมล็ดบ้าง ต้นที่ถูกเกี่ยวแล้วก็ไม่กลับงอกขึ้นแทนที่ ปรากฏความบกพร่องให้เห็น จึงได้มีข้าวสาลีเป็นหย่อมๆ 

(ต่อมาสัตว์เหล่านั้นพากันจับกลุ่มและได้ปรับทุกข์แก่กันและกัน ถึงเรื่องที่มีการปรากฏของอกุศลธรรมอันเป็นบาป ทำให้สัตว์เหล่านี้จากที่เคยเป็นผู้ได้สำเร็จทางใจ มีปีติเป็นอาหาร มีรัศมีซ่านออกจากกายตน แล้วก็ได้มีการเปลี่ยนแปลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงในสมัยที่ดำรงอยู่ด้วยการบริโภคข้าวสาลี ที่มีรำห่อเมล็ด มีแกลบหุ้มเมล็ด ต้นที่ถูกเกี่ยวแล้วก็ไม่กลับงอกขึ้นแทนที่ ปรากฏความบกพร่องให้เห็น จากนั้นจึงได้มีการแบ่งส่วนข้าวสาลีและปักปันเขตแดนกัน)

วาเสฏฐะและภารทวาชะ ครั้งนั้นแล สัตว์ผู้หนึ่งเป็นคนโลภ สงวนส่วนของตนไว้ ไปเก็บเอาส่วนอื่นที่เขาไม่ได้ให้มาบริโภค สัตว์เหล่านั้นจึงช่วยกันจับสัตว์ผู้นั้น ครั้นแล้ว ได้ตักเตือนอย่างนี้ว่า “แน่ะสัตว์ผู้เจริญ ก็ท่าน

กระทำกรรมชั่วช้านัก ที่สงวนส่วนของตนไว้ ไปเก็บเอาส่วนอื่น ที่เขาไม่ได้ให้มาบริโภค ท่านอย่าได้กระทำกรรมชั่วช้าเห็นปานนี้อีกเลย” สัตว์ผู้นั้นได้รับคำของสัตว์เหล่านั้นแล้ว 

แม้ครั้งที่ ๒ สัตว์ผู้นั้นก็ยังขืนทำเช่นเดิมและรับคำสัตว์ทั้งหลายว่าจะไม่ทำอีก แม้ครั้งที่ ๓ สัตว์ผู้นั้นก็ยังขืนทำเช่นเดิมอีก สัตว์เหล่านั้นจึงช่วยกันจับสัตว์ผู้นั้น ครั้นแล้ว ได้ตักเตือนว่า “แน่ะสัตว์ผู้เจริญ ท่านทำกรรมอันชั่วช้านัก  ที่สงวนส่วนของตนไว้ ไปเอาส่วนที่เขาไม่ได้ให้มาบริโภค  ท่านอย่าได้กระทำกรรมอันชั่วช้าเห็นปานนี้อีกเลย” สัตว์ พวกหนึ่งประหารด้วยฝ่ามือบ้าง สัตว์พวกหนึ่งประหาร ด้วยก้อนดินบ้าง พวกหนึ่งประหารด้วยท่อนไม้บ้าง ใน เพราะมีเหตุเช่นนี้เป็นต้นมา การถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้จึงปรากฏ การติเตียนจึงปรากฏ การกล่าวเท็จจึงปรากฏ การถือท่อนไม้จึงปรากฏ 

ครั้งนั้นแล พวกสัตว์ที่เป็นผู้ใหญ่จึงประชุมกัน ครั้นแล้ว ต่างก็ปรับทุกข์กันว่า “ท่านผู้เจริญเอ๋ย การถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้จักปรากฏ การติเตียนจักปรากฏ การพูดเท็จจักปรากฏ การถือท่อนไม้จักปรากฏ ในเพราะอกุศลธรรมอันเป็นบาปเหล่าใด อกุศลธรรมอันเป็นบาปเหล่านั้นเกิดขึ้นแล้วในสัตว์ทั้งหลาย อย่ากระนั้นเลย

พวกเราจักสมมติ (แต่งตั้ง) สัตว์ผู้หนึ่งให้เป็นผู้ว่ากล่าวผู้ที่ควรว่ากล่าว ให้เป็นผู้ติเตียนผู้ที่ควรติเตียน ให้เป็นผู้ขับไล่ผู้ที่ควรขับไล่โดยชอบ ส่วนพวกเราจักแบ่งส่วนข้าวสาลีให้แก่ผู้นั้น” ดังนี้ ครั้นแล้ว สัตว์เหล่านั้นพากันเข้าไปหาสัตว์ที่สวยงามกว่า น่าดูน่าชมกว่า น่าเลื่อมใสกว่า และน่าเกรงขามกว่า แล้วจึงแจ้งเรื่องนี้ว่า “มาเถิดท่านผู้เจริญ ขอท่านจงว่ากล่าวผู้ที่ควรว่ากล่าว จงติเตียนผู้ที่ควรติเตียน จงขับไล่ผู้ที่ควรขับไล่โดยชอบเถิด ส่วนพวกข้าพเจ้าจักแบ่งส่วนข้าวสาลีให้แก่ท่าน”

สัตว์ผู้นั้นรับคำแล้ว จึงว่ากล่าวผู้ที่ควรว่ากล่าว ติเตียนผู้ที่ควรติเตียน ขับไล่ผู้ที่ควรขับไล่โดยชอบ ส่วนสัตว์เหล่านั้นก็แบ่งส่วนข้าวสาลีให้แก่สัตว์ที่เป็นหัวหน้านั้น เพราะเหตุผู้ที่เป็นหัวหน้า อันมหาชนสมมติ (แต่งตั้ง) นั้น อักขระว่า มหาชนสมมติ มหาชนสมมติ (มหาสมฺมต) จึงเกิดขึ้นเป็นอันดับแรก เพราะเหตุผู้ที่เป็นหัวหน้า เป็นใหญ่ยิ่งแห่งเขตทั้งหลายนั้น อักขระว่า กษัตริย์ กษัตริย์ (ขตฺติย) จึงเกิดขึ้นเป็นอันดับที่ ๒ เพราะเหตุที่ผู้เป็นหัวหน้า ยังชนเหล่าอื่นให้สุขใจได้โดยธรรม อักขระว่า ราชา ราชา (ราช)  จึงเกิดขึ้นเป็นอันดับที่ ๓ 

ด้วยเหตุดังที่กล่าวมานี้ การบังเกิดขึ้นแห่งพวกกษัตริย์นั้นจึงมีขึ้นได้ เพราะอักขระที่รู้กันว่าเป็นของดี เป็นของโบราณอย่างนี้ เรื่องของสัตว์เหล่านั้น จะต่างกันหรือเหมือนกัน จะไม่ต่างกันหรือไม่เหมือนกัน ก็ด้วยธรรมเท่านั้น ไม่ใช่นอกไปจากธรรม  ความจริง ธรรมเท่านั้นเป็นของประเสริฐสุดในหมู่มหาชน ทั้งในปัจจุบัน (ทิฏธรรม) และภายหน้า(อภิสัมปราย) 

ครั้งนั้นแล สัตว์บางจำพวก ได้มีความคิดขึ้นอย่างนี้ว่า “ท่านผู้เจริญเอ๋ย การถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้ จักปรากฏ การติเตียนจักปรากฏ การกล่าวเท็จจักปรากฏ การถือท่อนไม้จักปรากฏ การขับไล่จักปรากฏ ในเพราะอกุศลธรรมอันเป็นบาปเหล่าใด อกุศลธรรมอันเป็นบาปเหล่านั้นเกิดขึ้นแล้วในสัตว์ทั้งหลาย อย่ากระนั้นเลย พวกเราควรไปลอยอกุศลธรรมอันเป็นบาปนี้เถิด” ดังนี้ ครั้นแล้ว สัตว์เหล่านั้นจึงได้พากันลอยอกุศลธรรมอันเป็นบาปทิ้งไป เพราะเหตุที่สัตว์เหล่านั้นพากันลอยอกุศลธรรมอันเป็นบาปอยู่ดังนี้ อักขระว่า พวกพราหมณ์ พวกพราหมณ์ (พฺราหฺมณ) จึงเกิดขึ้นเป็นอันดับแรก 

พราหมณ์เหล่านั้น พากันสร้างกระท่อม ซึ่งมุงและบังด้วยใบไม้ในราวป่า เพ่งอยู่ในกระท่อมซึ่งมุงและ

บังด้วยใบไม้นั้น พวกเขาไม่มีการหุงต้ม ไม่มีการตำข้าวทั้งในเวลาเย็นและเวลาเช้า จึงได้พากันเที่ยวแสวงหาอาหาร ตามคามนิคมและราชธานี เพื่อบริโภคในเวลาเย็นและเวลาเช้า เขาเหล่านั้นครั้นได้อาหารแล้ว จึงพากันกลับไปเพ่งอยู่ในกระท่อม ซึ่งมุงและบังด้วยใบไม้ในราวป่าอีก คนทั้งหลายเห็นการกระทำของพวกพราหมณ์นั้นแล้ว จึงพากันพูดอย่างนี้ว่า “ท่านผู้เจริญเอ๋ย สัตว์พวกนี้พากันมาสร้างกระท่อมซึ่งมุงและบังด้วยใบไม้ในราวป่า แล้วเพ่งอยู่ในกระท่อมซึ่งมุงและบังด้วยใบไม้นั้น ไม่มีการหุงต้ม ไม่มีการตำข้าวทั้งในเวลาเย็นและเวลาเช้า จึงพากันเที่ยวแสวงหาอาหาร ตามคาม นิคมและราชธานี เพื่อบริโภคในเวลาเย็นและเวลาเช้า เขาเหล่านั้นครั้นได้อาหารแล้วจึงพากันกลับไปเพ่งอยู่ในกระท่อม ซึ่งมุงและบังด้วยใบไม้ในราวป่าอีก” ดังนี้ เพราะเหตุนั้น อักขระว่า พวกเจริญฌาน พวกเจริญฌาน (ฌายิกา) จึงเกิดขึ้นเป็นอันดับที่ ๒ 

บรรดาสัตว์เหล่านั้น สัตว์บางพวกเมื่อไม่อาจสำเร็จฌานได้ ที่กระท่อมซึ่งมุงและบังด้วยใบไม้ในราวป่า จึงเที่ยวไปยังบ้านและนิคมที่ใกล้เคียง แล้วก็จัดทำคัมภีร์อยู่ คนทั้งหลายเห็นการกระทำของพวกพราหมณ์นี้นั้นแล้ว จึง

พูดอย่างนี้ว่า “ท่านผู้เจริญเอ๋ย ก็สัตว์เหล่านี้ ไม่อาจสำเร็จฌานได้ที่กระท่อมซึ่งมุงและบังด้วยใบไม้ในราวป่า เที่ยวไปยังบ้าน และนิคมที่ใกล้เคียง จัดทำคัมภีร์อยู่ บัดนี้พวกชนเหล่านี้ไม่เพ่งอยู่ บัดนี้พวกชนเหล่านี้ไม่เพ่งอยู่” ดังนี้ เพราะเหตุนั้น อักขระว่า อัชฌายิกา อัชฌายิกา (อชฺฌายิกา) จึงเกิดขึ้นเป็นอันดับที่ ๓ 

ก็สมัยนั้นการทรงจำ การสอน การบอกมนต์ ถูกสมมติว่าเลว มาในบัดนี้ สมมติกันว่าประเสริฐ ด้วยเหตุดังที่กล่าวมานี้ การเกิดขึ้นแห่งพวกพราหมณ์นั้นจึงมีขึ้นได้

บรรดาสัตว์เหล่านั้น สัตว์บางจำพวกยึดมั่นเมถุนธรรม แล้วประกอบการงานเป็นแผนกๆ เพราะเหตุที่สัตว์เหล่านั้นยึดมั่นเมถุนธรรม แล้วประกอบการงานเป็นแผนกๆ นั้นแล อักขระว่า เวสสา เวสสา (เวสฺสา) จึงเกิดขึ้น ด้วยเหตุดังที่กล่าวมานี้ การเกิดขึ้นของแพศย์นั้น จึงมีขึ้นได้.

บรรดาสัตว์เหล่านั้น สัตว์บางจำพวกประพฤติตนโหดร้าย ทำงานต่ำต้อย เพราะเหตุที่สัตว์เหล่านั้นประพฤติตนโหดร้าย ทำงานต่ำต้อยนั้นแล อักขระว่า สุททา สุททา (สุทฺทา) จึงเกิดขึ้น ด้วยเหตุดังที่กล่าวมานี้ การเกิดขึ้นแห่งพวกศูทรนั้น จึงมีขึ้นได้. 

มีสมัยที่กษัตริย์บ้าง พราหมณ์บ้าง แพศย์บ้าง ศูทรบ้าง ตำหนิธรรมของตน จึงได้ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต ด้วยประสงค์ว่า เราจักเป็นสมณะ ด้วยประการดังที่กล่าวมานี้ พวกสมณะจึงเกิดมีขึ้นได้ จากวรรณะทั้งสี่ เหล่านี้. 

กษัตริย์ก็ดี พราหมณ์ก็ดี แพศย์ก็ดี ศูทรก็ดี สมณะก็ดี ประพฤติกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต เป็นมิจฉาทิฏฐิ ย่อมยึดถือกรรมด้วยอำนาจมิจฉาทิฏฐิ เพราะยึดถือกรรมด้วยอำนาจมิจฉาทิฏฐิเป็นเหตุ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก ย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ทั้งสิ้น 

กษัตริย์ก็ดี พราหมณ์ก็ดี แพศย์ก็ดี ศูทรก็ดี สมณะก็ดี ประพฤติกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต เป็นสัมมาทิฏฐิ ย่อมยึดถือกรรมด้วยอำนาจสัมมาทิฏฐิ เพราะยึดถือกรรมด้วยอำนาจสัมมาทิฏฐิเป็นเหตุ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก ย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ 

กษัตริย์ก็ดี พราหมณ์ก็ดี แพศย์ก็ดี ศูทรก็ดี สมณะก็ดี มีปกติกระทำกรรมทั้งสอง(คือสุจริตและทุจริต) ด้วยกาย มีปกติกระทำกรรมทั้งสองด้วยวาจา มีปกติกระทำกรรมทั้งสองด้วยใจ มีความเห็นปนกัน ยึดถือการกระทำ

ด้วยอำนาจความเห็นปนกัน เพราะยึดถือการ กระทำด้วยอำนาจความเห็นปนกันเป็นเหตุ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก ย่อมเสวยสุขบ้าง ทุกข์บ้าง 

กษัตริย์ก็ดี พราหมณ์ก็ดี แพศย์ก็ดี ศูทรก็ดี สำรวมกาย สำรวมวาจา สำรวมใจ อาศัยการเจริญโพธิปักขิยธรรม ทั้ง ๗ แล้ว ย่อมปรินิพพานในปัจจุบันนี้ทีเดียว 

ก็บรรดาวรรณะทั้งสี่นี้ วรรณะใด เป็นภิกษุ สิ้นอาสวะแล้ว มีพรหมจรรย์อยู่จบแล้ว มีกิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว วางภาระเสียได้แล้ว บรรลุถึงประโยชน์ของตนแล้ว หมดเครื่องเกาะเกี่ยวในภพแล้ว หลุดพ้นแล้ว เพราะรู้โดยชอบ วรรณะนั้นปรากฏว่า เป็นผู้เลิศกว่าคนทั้งหลายโดยธรรมแท้จริง มิใช่นอกไปจากธรรมเลย ความจริงธรรมเท่านั้นเป็นของประเสริฐที่สุดในหมู่มหาชน ทั้งในปัจจุบัน และภายหน้า

กษัตริย์เป็นประเสริฐที่สุดในหมู่ชนผู้รังเกียจ ด้วยโคตร ท่านผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เป็นผู้ประเสริฐที่สุดในหมู่เทวดาและมนุษย์.

อันนี้ก็ชัดแล้วนะว่า มนุษย์มาจากพรมที่จุติมาจาก ชั้นอาภัทชระพรม (พรมชั้นที่2ของ พรมโลก พรมโลกนี่จะมี 20 ชั้นนะครับ ส่วนสวรรค์จะมีแค่ 6 ชั้น)

ศาสนาของพระพุทธเจ้าองค์ต่อไป ถ้าท่านอยากทราบอ่านพระสูตรนี้

๕๙ ปัจจัยต่ออายุขัยของมนุษย์

-บาลี ปา. ที. ๑๑/๗๐/๓๙.

ภิกษุทั้งหลาย !  เมื่อพระราชา มีการกระทำชนิดที่เป็นไปแต่เพียงเพื่อการคุ้มครองอารักขา แต่มิได้เป็นไปเพื่อการกระทำให้เกิดทรัพย์ แก่บุคคลผู้ไม่มีทรัพย์ทั้งหลายดังนั้นแล้ว ความยากจนขัดสน ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

เพราะความยากจนขัดสนเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด อทินนาทาน( ลักทรัพย์) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

เพราะอทินนาทานเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด การใช้ศัสตราวุธโดยวิธีการต่างๆ ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

เพราะการใช้ศัสตราวุธโดยวิธีการต่างๆ เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด ปาณาติบาต (ซึ่งหมายถึงการฆ่ามนุษย์ด้วยกัน)  ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

เพราะปาณาติบาตเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด มุสาวาท (การหลอกลวงคดโกง) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาจาก ๘ หมื่นปี เหลือเพียง ๔ หมื่นปี)

เพราะมุสาวาทเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด ปิสุณาวาท

(การพูดจายุแหย่เพื่อการแตกกันเป็นพวก เป็นหมู่ ทำลายความสามัคคี)  ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๒ หมื่นปี) 

เพราะปิสุณาวาทเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด กาเมสุมิจฉาจาร (การทำชู้ การละเมิดของรักของบุคคลอื่น)  ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๑ หมื่นปี)

เพราะกาเมสุมิจฉาจารเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด ผรุสวาทและสัมผัปปลาปะ (การใช้คำหยาบ และคำพูดเพ้อเจ้อเพื่อความสำราญ) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๕ พันปี)

เพราะผรุสวาทและสัมผัปปลาปะเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด อภิชฌาและพยาบาท (แผนการกอบโกยและการทำลายล้าง) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด

(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๒,๕๐๐-๒,๐๐๐ ปี)

เพราะอภิชฌาและพยาบาทเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด มิจฉาทิฏฐิ 

(ความเห็นผิดชนิดเห็นกงจักรเป็นดอกบัว นิยมความชั่ว) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๑,๐๐๐ ปี)

เพราะมิจฉาทิฏฐิเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด (อกุศล) ธรรมทั้งสาม คือ อธัมมราคะ (ความยินดีที่ไม่เป็นธรรม) วิสมโลภะ  (ความโลภไม่สิ้นสุด) มิจฉาธรรม  (การประพฤติตามอำนาจกิเลส) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด (อย่างไม่แยกกัน) 

(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๕๐๐ ปี)

เพราะ (อกุศล)  ธรรม ทั้งสาม ... นั้นเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด  (อกุศล) ธรรมทั้งหลาย คือ ไม่ปฏิบัติอย่างถูกต้องในมารดา บิดา สมณะพราหมณ์ไม่มีกุลเชฏฐาปจายนธรรม  (ความอ่อนน้อมตามฐานะสูงต่ำ) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด.

(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๒๕๐-๒๐๐-๑๐๐ ปี)

สมัยนั้น จักมีสมัยที่มนุษย์มีอายุขัยลดลงมาเหลือเพียง ๑๐ ปี  (จักมีลักษณะแห่งความเสื่อมเสียมีประการต่างๆ ดังที่ท่านกล่าวไว้ว่า) หญิงอายุ ๕ ปี ก็มีบุตร รสทั้งห้า คือเนยใส เนยข้น น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย และรสเค็ม ก็ไม่ปรากฏ มนุษย์ทั้งหลาย กินหญ้าที่เรียกว่า กุท๎รูสกะ แทนการกินข้าว กุศลกรรมบถหายไป ไม่มีร่องรอย อกุศลกรรมบถ รุ่งเรืองถึงที่สุด ในหมู่มนุษย์ ไม่มีคำพูดว่ากุศล จึงไม่มีการทำกุศล มนุษย์สมัยนั้น จักไม่ยกย่องสรรเสริญ ความเคารพเกื้อกูลต่อมารดา  (มัตเตยยธรรม) ความเคารพเกื้อกูลต่อบิดา  (เปตเตยยธรรม) ความเคารพเกื้อกูลต่อสมณะ (สามัญญธรรม) ความเคารพเกื้อกูลต่อพราหมณ์ (พรหมัญญธรรม) และ ความประพฤติอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ในตระกูล (กุลเชฏฐาปจายนธรรม) เหมือนอย่างที่มนุษย์ยกย่องกันอยู่ในสมัยนี้ ไม่มีคำพูดว่า แม่ น้าชาย น้าหญิง พ่อ อา ลุง ป้า ภรรยาของอาจารย์ และคำพูดว่า เมียของครู สัตว์โลกจักกระทำการสัมเภท (สมสู่สำส่อน) เช่นเดียวกันกับแพะ แกะ ไก่ สุกร สุนัข สุนัขจิ้งจอก ความอาฆาต ความพยาบาท ความคิดร้าย ความคิดฆ่า เป็นไปอย่างแรงกล้า แม้ในระหว่างมารดากับบุตร บุตรกับมารดา บิดากับบุตร บุตรกับบิดา พี่กับน้อง น้องกับพี่ทั้งชายและหญิง เหมือนกับที่นายพรานมีความรู้สึกต่อเนื้อทั้งหลาย.

ในสมัยนั้น จักมี สัตถันตรกัปป์  (การใช้ศัสตราวุธติดต่อกันไม่หยุดหย่อน) ตลอดเวลา ๗ วัน : สัตว์ทั้งหลายเหล่านั้นจักมีความสำคัญแก่กันและกัน ราวกะว่าเนื้อ แต่ละคนมีศัสตราวุธในมือ ปลงชีวิตซึ่งกันและกันราวกะว่า ฆ่าปลา ฆ่าเนื้อ.(มีมนุษย์หลายคน ไม่เข้าร่วมวงสัตถันตรกัปป์ด้วยความกลัว หนีไปซ่อนตัวอยู่ในที่ที่พอจะซ่อนตัวได้ตลอด ๗ วัน แล้วกลับออกมาพบกันและกัน ยินดีสวมกอดกัน กล่าวแก่กันและกันในที่นั้นว่ามีโชคดีที่รอดมาได้ แล้วก็ตกลงกันในการตั้งต้นประพฤติธรรมกันใหม่ต่อไป ชีวิตมนุษย์ก็ค่อยเจริญขึ้น จาก ๑๐ ปี ตามลำดับๆ จนถึงสมัย ๘ หมื่นปี อีกครั้งหนึ่ง จนกระทั่งเป็นสมัยแห่งศาสนาของพระพุทธเจ้ามีพระนามว่า เมตเตยยสัมมาสัมพุทธะ)

ตอนนี้ศาสนาในประเทศไทยก็มีแต่ข่าวไม่ค่อยดีเกิดขึ้นให้ได้ทราบกัน พระเองนั้นแหละทำตัวไม่ดี ทำวาจาไม่ดี ทำจิตไม่ดี จึงได้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

ซึ่งก็เป็นปกติ ของศาสนาของพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ ก่อนศาสนาจะหายล่วงลับไปก็ต้องมีเหตุลักษณะอย่างนี้แหละก่อน 

คือภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา นั้นแหละจะทำลายศาสนาของพระองค์ 

ดิน น้ำ ไฟ ลม ไม่สามารถทำลายศาสนาได้ อันนี้คือพระองค์ตรัสไว้ในพระไตรปิฏก 

ภิกษุทำลายศาสนาอย่างไร ทำลายอย่างไรละ พระก็ไม่พากันศึกษาวินัยไม่พากันศึกธรรม

 ไม่ยึดวินัยและธรรมในพระไตรปิฏกเป็นหลัก และก็ไม่พากันปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม

ส่วนอุบาสก อุบาสิกา ทำลายยังไง ก็ไม่ศึกษาธรรมสมควรแก่ธรรม ไม่ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม

มันก็เลยไม่พบความสุขชนิดหนึ่ง เมื่อไม่พบความสุขชนิดนั้นมันก็เลยไม่เห็นคุณค่าของศาสนา

ก็ไม่อยากส่งลูกส่งหลานมาสืบต่อพุทธศาสนา อันนี้คือความเห็นส่วนตัวผมนะครับ

ตอนนี้จำนวนพระภิกษุในประเทศไทยเหลืออยู่แค่ สองแสนกว่า ซึ่งจำนวนลดลงทุกปี

ในอนาคตต่อไป ในประเทศไทยจะไม่มีพุทธศาสนาเหลืออยู่เลย อันนี้คือคำทำนายหลวงปู่มั่น (อันนี้หลวงปู่มั่นท่านมี อนาคตังสญาณ คือญาณรู้อนาคต)

วิชา อนาคตังสญาณ นี้ก็เป็นวิชาที่พระพุทธเจ้าสอนภิกษุในสมัยพุทธกาล 2,559 ปีล่วงมาแล้ว วิชานี้สำหรับผู้ที่ทำให้เกิดขึ้นได้แล้วกับจิตตนเอง ย่อมสามารถ รู้เห็นเหตุการณ์ในอนาคตได้ เลขหวยจะออกอะไร ย่อมรู้  เหมือนกับที่พระพุทธเจ้าท่านรู้เหตุการณ์ในอนาคต ว่าคราวที่โลกจะพินาศก็เพราะมี ดวงอาทิตย์ 7 ดวง ปรากฏ)

และกระผมอยากให้ท่านทั้งหลาย ออกบวชศึกษาวินัยศึกษาธรรม ปฏิบัติธรรม เพื่อประโยชน์ตนและเป็นการต่ออายุพระศาสนาไปในตัวและยังจะให้คนที่เกิดมาในภายหลังได้รับอมฤทธิ์ธรรมะที่ประหารความทุกข์ ที่พวกท่านยังสืบทอดทำให้เหลืออยู่

คำสอนของพุทธมีทั้งแบบ...

1. แสดงให้เป็นที่ประจักษ์ได้ง่าย เช่นศีล 5, สติ, สมาธิ, อิทธิบาท 4, ทศพิศราชธรรม, กาลามสูตร 

2. ตรงข้ามกับแบบแรก เช่น ฌาณ, อภิญญา, มรรค ผล นิพพาน, นรก สวรรค์ เทวดา 

หากไม่เชื่อถือในเนื้อหาประเภทหลัง ก็อย่าเพิ่งเหมารวมว่าคำสอนทั้งหมดแย่-ใช้ไม่ได้ 

สำหรับผม เพียงแค่เนื้อหาแบบแรก ก็มีคุณประโยชน์อย่างเหลือคณานับ และควรค่าแก่

การเลื่อมใสศรัทธาแล้ว

:ด้วยกายกายกรรมใด วจีกรรมใด มโนกรรมใด 

 ที่เกิดจากการที่ข้าพระเจ้า ทำข้อมูลธรรมะรวบรวมข้อมูลธรรมะในไฟล์นี้ขึ้นมา

ถ้าหากตัวอักษรใด คำใด ที่ผิดพลาด ที่เขียนไม่ถูก ไม่ควร  ก็ขอให้โปรดเมตาอโหสิกรรมให้แก่กระผมด้วยนะครับ

กระผมจะได้ปรับปรุงกลั่นกรองเรียบเรียงให้ดี เพราะสติปัญญากระผมยังไม่แก่กล้าเฉลี่ยวฉลาดนัก อายุก็20กว่าปี

เจตนาที่จัดทำ CD และไฟล์เท็ก "จงใช้ชีวิตนี้ให้คุ้มค่าในด้านดี" นี้ขึ้นมา

 ก็เพื่ออยากจะโน้มน้าวจิตใจของคนที่เกิดมาในยุคที่เจริญทางด้านวัตถุมาก เป็นยุคที่ทันสมัยมาก

 เจริญในทางด้านวัตถุแต่ทางจิตใจกลับตกต่ำเพราะอยู่ใต้อำนาจกิเลส จนเป็นทุกข์ทางใจอย่างน่าสงสาร

จึงได้พยายามคัดสรรเนื้อหาธรรมะที่คิดว่าเหมาะสมกับวัยทีน และมีประโยชน์นำไปใช้ได้จริงในชีวิตประจำวัน

และที่สำคัญคือมุ่งให้ฟังแล้วเกิดความสลดสังเวช กลัวภัยที่จะเกิดขึ้นกับตนในอนาคตถ้ายังไม่ บรรลุโสดาบัน 

เพราะชาติหน้าเราอาจเกิดมาเป็นเด็กทารกที่พิการก็ได้ ผ่าตัดสิบครั้งแล้วก็ไม่เสร็จสักที่ เหมือนในข่าว 

 เพราะใครเล่าจะรู้ว่าอาจจะมีวิบากกรรมที่เป็นบาปที่เราอาจจะเคยก่อสร้างไว้ในอดีตชาติ นับถอยหลังไป 37 ชาติ ให้ผลก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

ดัวนั้นนั้นควรเจริญจิตภาวนา ให้บรรลุเป็นโสดาบัน ก็จะปลอดภัย ก็จะอุ่นใจ สบายใจ

********************************************

ใน CD แผ่นที่ 1 จะเป็นการปูพื้นฐานธรรมะ ในระดับศีลธรรมบุญบาป และพื้นฐานเรื่องกฏแห่งกรรม และสอนเจริญจิตภาวนา

และ ใน แผ่นที่  จะเป็นการสอนเจริญจิตภาวนาทั้งแผ่นนะครับ ถ้าหากผู้ใดฟังแล้วรู้สึกเหมือน์นส่วนมาก คือรู้สึกว่าทุกข์มันน้อยลง ก็ไปโหลดเพิมเติมได้ที่เว็บ www.dhamma.com/thdownloads วัดสวนสันติธรรม

ข้าพระเจ้ากลัวว่าความเชื่อของคนในยุคที่ทันสมัยนี้ เขาจะเลือกเชื่อเฉพาะสิ่งที่พิสูดด้วยวิทยาศาตร์ก่อนเท่านั้นถึงจะเชื่อ

ต้องผ่านวิทยาศาสตร์ก่อนน่ะกูถึงจะเชื่อธรรมะในเรื่อง พวกกฏแห่งกรรมวิบาก บุญกุศล บาปอกุศล สวรรค์ นรก เปตร ผีสาง เทวดา เจ้ากรรมนายเวร

คำสอนของพระพุทธเจ้าไม่เอาไม่เชื่อ ไม่เชื่อเพราะพระทำตัวไม่ดีให้ดู ก็เลยไม่เชื่อ ซึ่งความคิดแบบนี้อันตรายมาก

ถ้าอยากรู้อะไรที่พระพุทธเจ้าสอน จงไปอ่านเองในพระไตรปิฏกเสีย  เพราะพระบอกสอนผิดก็มีเหมือนกัน

โชคดีนะครับ