มุมมอง มองไปที่พระ

สิ่งที่พระควรกลัวคือการเกิด ชาติ ชรา มรณะ อันจะมีไม่จบไม่สิ้นสักที 

ไม่ใช่กลัวผี หรือกลัวแทงหวยไม่ถูก หรือกลัวไม่มีใครมานิมนต์

หรือกลัวไม่ได้ลาภยศสรรเสิญชื่อเสียงโด่งดังมีหน้ามีตา

หรือกลัวจะไม่รวยทรัพย์

พวกนี้ล้วนเป็นโลกกะธรรมของโลกทั้งสิ้น ถ้าพระติดอยู่ในธรรมของโลก

ก็จะไม่สามารถหลุดพ้นไปได ้

(โดยเฉพาะยุคนี้ ไม่ใช่"วิมุตติยุค" ไม่ใช่ยุคที่จะบรรลุธรรมได้

เหมือนในสมัยพุทธกาลที่คนทั้งหลายได้

เกิดทันพระพุทธเจ้า แค่ได้ฟังธรรมก็บรรลุโสดาบัน สกาทาคามี อนาคามี อรหันต์ กันได้ง่ายๆ หรือหลีกออกจากหมู่ไปปฏิบัติธรรมไม่นานก็บรรลุธรรมกันเป็นจำนวนมาก พร้อมทั้งอภิญญาหก วิชชาสาม ปฏิสัมภิทาญาณสี่คือแตกฉานในอรรถในธรรม รู้เหตุ,รู้ผล บอกสอนใครได้แจ่มแจ้ง เหมือนหลวงปู่มั่นที่มีปฏิสัมภิทาญาณสี่ อันนี้คือความเชื่อของกระผม)

(ส่วนยุค ณ ปัจจุบันนี้ เป็นยุคของสมาธิยุค)

ต้องทำสมาธิเพื่อให้จิตมีกำลังก่อน

แล้วถอยออกมา เพ่งพิจารณาปฏิจสมุปบาท หรือขันธ์๕ เป็น อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา

ไม่มีเรา เราไม่มี

มีแต่สิ่งที่ไม่มีจริง ทุกอย่างเป็นอนัตตา

แม้แต่ความรู้สึกที่ว่า"เรา" ก็ไม่เที่ยง

บางทีไปคิดเรื่องอื่น ความรู้สึกว่า"เรา"ก็หายไปไหน

มันจะเที่ยงได้อย่างไรหนอ อาการของใจ ทั้งหลายทั้งปวง จะเที่ยงได้ยังไงเล่า

#ผู้ใด มุ่งความเป็นอริยะ  ขั้นต้นคือโสดาบัน ขั้นปลายคืออรหันต์ จะเป็นพระหรือเป็นฆราวาสก็ตาม ย่อมเพียรขยันสร้างเหตุ..

สมเด็จพระสังฆราชตรัสไว้ คำหนึ่ง

"เป็นพระจะต้องจน"

อาตมาก็พิจารณาตามความคิดอาตมา

มัน"ใช่..มากๆ  เป็นพระจะต้องจน"

ไม่งั้นกิเลสที่อาศัยเงินเป็นเหตุ มันจะท่วมทับจิตใจ วิปัสนาจะไม่สว่าง

จะไม่เห็นสภาวะธรรมเกิดดับ อันเป็นไตรลักษณ์

จะมีแต่สภาวะหลงๆหลงแล้วก็หลงอีก

หลงไปไม่พอใจร้อนอกร้อนใจ

หลงไปเกลียด หลงไปให้ค่าความรู้สึกต่อสิ่งทั้งหลายทั้งปวง ที่ผ่านอายตนะเข้ามา

หรืออีกด้านหนึ่งหลงหลับไปกับ สิ่งที่น่าใคร่น่าพอใจทั้งหลาย ที่ผ่านอายตนะเข้ามา

แล้วแปรสภาพเป็นธรรมารมณ์ ยังไปยึดว่านั้นอาการทางใจของเรา

แม้แต่ผู้ฝึกเป็นพระโสดาบัน ก็ไม่คิดเช่นนั้นแล้ว

(โสดาปัตติมรรค คือผู้กำลังเดินมรรค เพื่อเป็นโสดาบัน)

๑.ฆราวาสรักษาศีล ๕ 

๒.เคารพในพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ

๓.ศึกษาขันธ์ ๕ เข้าใจแล้วฝังทิฐิความเห็นลงไปในสันดารว่า ไม่ใช่เราๆๆๆ

#โสดาบันคือพระอรหันต์ในชาติที่๗