ชีวิตฉบับฆราวาสนั่นวุ่นวาย
ความแก่ และความตาย ย่อมครอบงำสิ่งปวง ทั้งรูปธรรมและนามธรรม กล่าวคือ รูปธรรมคือภาวะทางร่างกาย นามธรรมคือภาวะทางจิต
รูปธรรมแก่คือ การเปลี่ยนแปลงอย่างไม่หยุด ผิวหนังเปลี่ยนแปลงตลอด ตลอดถึงอวัยะทุกๆส่วน
นามธรรมแก่คือ ความรู้สึกสุข ก็มีการแก่ชราแล้วตายหายไป กลายเป็นความรู้สึกทุกข์แล้วความรู้สึกทุกข์ก็แก่ชราแล้วตายหายไป กลายเป็นความรู้สึกเฉยๆแล้วความรู้สึกเฉยๆก็แก่ชราแล้วตายหายไป กลายเป็นความรู้สึกสุขแล้วก็กลายเป็นความรู้สึกทุกข์แล้วก็กลายเป็นความรู้สึกไม่สุขไม่ทุกข์คือเฉยๆ
เมื่อบุคคลเกิดปัญญารู้ว่า ชีวิตฉบับฆราวาสนั่นวุ่นวาย การประพฤติพรหมจรรประเสริฐกว่า เขาควรขวานขวายในการทำตามมรรคาของพระพุทธะศาสดา ชีวิตของเขาจึงจะไม่เป็นโมฆะในศาสนา
การประพฤติคือ มีสติเห็นร่างกายเดิน มีสติเห็นร่างกายเคลื่อนไหว มีสติเห็นร่างกายกำลังอยู่ในท่านั่ง เป็นต้น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น