คนขุมื้อหนิมันทุกข์ย้อนคิดกำหนดหมายไปเอง...มันกะเลยทุกข์

คนขุมื้อหนิมันทุกข์ย้อนคิดกำหนดหมายไปเอง...

มันกะเลยทุกข์

........

พระอรหันต์เพิลบ่ถือมันเลยอาการกำหนดหมายจั่งใด๋กะเด้ย ภูมิธรรมเพิลกะเลยสามารถสิสอนคนอื่นว่า "สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ" แปลว่า ธรรมทั้งปวงอันบุคคลไม่ควรถือมั่น

........

และคนขุมื้อหนิทุกข์เพราะปรุงแต่งอารมณ์ความสุขใส่ใจบ่เป็น (อารมณ์ความสุขกะคือสติปัฏฐาน๔)

แต่ปรุงแต่งอารมณ์ความทุกข์ใส่ใจ (อารมณ์ความทุกข์กะคือนิวรณ์๕)

พระสัมมาสัมพุทธะ เพิลสอนให้ละอกุศล

คือให้ละโดยการรู้ก่อนว่ามันคืออะไร เรียกว่าญาตปริญญา

เมื่อรอบรู้ในทุกข์แล้ว

ก็ให้รอบรู้ลึกลงไปอีก ว่ามีเหตุมาจากผัสสะตัวไหน

จากการเห็นแล้วต่อจากนั้นก็มีโมหะความหลง คือหลงปรุงแต่งทุกข์เผาใจนี้หรอ

หรือ

จากการได้ยินเสียงแล้วต่อจากนั้นก็มีโมหะความหลง คือหลงปรุงแต่งทุกข์เผาใจนี้หรอ

หรือจากการได้กลิ่นแล้วต่อจากนั้นก็มีโมหะความหลง คือหลงปรุงแต่งทุกข์เผาใจนี้หรอ

หรือจากการได้รู้รสชาติแล้วต่อจากนั้นก็มีโมหะความหลง คือหลงปรุงแต่งทุกข์เผาใจนี้หรอ

หรือจากการได้รู้โผฏฐัพพะ(อะไรมาถูกกายนิดๆหน่อยหรือแรงๆ)แล้วต่อจากนั้นก็มีโมหะความหลง คือหลงปรุงแต่งทุกข์เผาใจนี้หรอ

หรือจากการได้รู้ธัมมารมณ์ (เรื่องราวเหตุการในอดีต มันปุ๊บขึ้นมาทางใจ แล้วต่อจากนั้นก็มีโมหะความหลง คือหลงปรุงแต่งทุกข์เผาใจนี้หรอ

เมื่อรู้ว่า มันทุกข์เพราะมีเหตุมาจากผัสสะข้อไหน

ก็เรียกว่าเสร็จกิจในข้อ #ตรีรณะปริญญา

ต่อไปเป็นปหานะปริญญา

คือเมื่อรู้แล้วว่าทุกข์มันเกิดจากอวิชชาสัมผัสข้อไหน

ข้อเห็นรูป หรือข้อได้ยินเสียง หรือข้อได้กลิ่น หรือข้อได้รู้รสชาติ หรือข้อรู้โผฏฐัพพะ หรือข้อรู้ธัมมารมณ์ ก็ทำการละทุกข์ทิ้งเสียด้วยอริยะมรรคมีองค์แปด  เช่น เดินจงกลม ,ทำสมาธิ , ก็คือทำกรรมฐานข้อไหนก็ได้ตามที่ถูกจริต มีให้เลือกตั้ง ๔๐ ข้อ บางท่านว่ากรรมฐานมีมากกว่าสี่สิบ

ทั้งนี้เพราะเขาอาจทำวิธีที่ไม่ใช่ในข้อกรรมฐานสี่สิบ จึงกล้าพูดว่ามีมากกว่าสี่สิบ

โดยร่วมแล้วก็คือ เพื่อให้เซาหลงปรุงแต่งกระแสนิวรณ์๕ เพราะกระแสนิวรณ์๕พระพุทธเจ้าตรัสว่ามันคืออกุศลที่แท้จริง โลภโกธหลง ราคะโทสะ ก็รวมอยู่ในนั้น

แล้วให้ปรุงแต่งกระแสที่เป็นศีลสมาธิปัญญา

เบื้องต้นคือกระแสหยุดกายทุจริจ วจีทุจริต

แล้วต่อจากนั้นก็ขึ้นมาที่ปรุงกระแสมโนสุจริตแทนมโนทุจริต อันได้แก่อุปจาระสมาธิ อัปนาสมาธิ และขึ้นมาที่ กระแสคล้อยตามเห็นตามว่ามันไม่เที่ยง มันทนอยู่ในสภาวะเดิมไม่ได้ มันบังคับบัญชาไม่ได้

ธรรมะของพระพุทธเจ้า ไม่อาจลงไปมีอำนาจในขันธะสันดานของคนที่ไม่มีสัมมาศรัทธา ไม่มีสัมมาวิริยะ ไม่มีสัมมาสติ ไม่มีสัมมาสมาธิ ไม่มีสัมมาปัญญา  

เหมือนคำหลวงปู่มั่นว่า

"แม้จะป้อนให้ก็เหมือนสาดน้ำใส่หลังหมา หมามันย่อมสบัดน้ำนั่นทิ้ง"