ช่วงกลาวันวันหนึ่งในวัดหนองป่าพง พระอาจารย์มงคลชัย กำลังดูจิคแบบปล่อย แล้วมีธรรมผุดขึ้นมา เกี่ยวกับจิตที่ฟุ้งไม่ปกติของตน และท่านหยิบโทรศัพท์มาพิมพ์

ช่วงกลาวันวันหนึ่งในวัดหนองป่าพง พระอาจารย์มงคลชัย กำลังดูจิคแบบปล่อย แล้วมีธรรมผุดขึ้นมา เกี่ยวกับจิตที่ฟุ้งไม่ปกติของตน และท่านหยิบโทรศัพท์มาพิมพ์

จิตกำเริบ คือ 

เห็นรูปแล้ว .. กำเริบเป็นกามฉันทะ

เห็นรูปแล้ว.. กำเริบเป็นพยาบาท

เห็นรูปแล้ว.. กำเริบเป็นถีนะมิทธะ

เห็นรูปแล้ว ... กำเริบเป็นวิจิกิดฉา

เห็นรูปแล้ว..  กำเริบเป็นอุทถัจจะกุกุจะ

เห็นเสียงแล้ว ฯ เห็นกลิ่นแล้ว ฯ เห็นรสแล้ว ฯ เห็นโผฏฐัพพะแล้ว ฯ เห็นธัมมารมณ์แล้ว ฯ... กำเริบเป็นกามฉันทะ กำเริบเป็นโลภะ กำเริบเป็นโทสะ กำเริบเป็นพยาบาท กำเริบเป็นถีนะมิทธะ กำเริบเป็นวิจิกิจฉา กำเริบเป็นอุทถัทจะกุกุจะ

จิตมันเป็นบ้า.. 

คือมันกำเริบ คือมันปรุงแต่งอกุศลขึ้นมา

แทนที่มันจะอยู่สงบสันติ

แม้เห็นรูปแล้ว เห็นเสียงแล้ว เห็นกลิ่นแล้ว เห็นรสแล้ว เห็นโผฏฐัพพะแล้ว เห็นธัมมารมณ์แล้ว ก็ควรจะอยู่ในอาการสงบสันติ

_______